Lees het verhaaltje: spannende boswandeling op verhalenlezen.

spannende boswandeling.

U leest om dit moment het verhaal spannende boswandeling gepost door Mario Celie. Dit verhaal is gepost in de categorie spannende verhalen. Wilt u een zelf geschreven, of een mooi verhaaltje posten? Klik daarvoor hier.

Wilt u terug naar spannende verhalen?
Categorie: spannende verhalen
Gepost door: Mario Celie
Gepost op: 2011-2-6

Verhaal:

spannende boswandeling
"Goedemorgen!" zei Jolien opgewekt toen de achttienjarige Mike zijn slaperige hoofd buiten de tent stak.
"Oowah! Moge Jolien!" antwoordde Mike luid gapend. Hij snoof de heerlijke geuren van gebakken eieren met spek op die Jolien die voor de tenten stond bezig was klaar te maken.
"Maak die andere slaapkoppen ook gelijk wakker, dan kunnen we eten"
na een paar minuten hadden de vijf jongeren zich in een kring om het kookstelletje geschaard, en begon Jolien de borden rond te delen.
"Ik ben gelukkig weer helemaal bijgekomen na die lange reis van gisteren" zei Estime genietend van het ontbijt.
"Ja, ik ook. Maar wat dacht je, vier uur onderweg, en dan nog een half uur lopen!" reageerde Woud met volle mond.
"Zeguh Woud! Eet voortaan eerst die maalmachine van je leeg voordat je begint te praten!" bromde Joost geïrriteerd terwijl hij zijn gezicht schoonveegde.
"Sorry!"
"Nou, we hebben wel mazzel dat we deze camping dit weekend zo goedkoop konden boeken" zei Mike terwijl hij zijn lege bord van zich af schoof. Hij ging achterover in het gras liggen genieten van de warmte die de augustuszon op deze vroege zaterdagmorgen over de camping wierp.
Nadat ze klaar waren met het ontbijt en iedereen zich had opgefrist werd besloten eerst eens een lekkere wandeling te maken om de omgeving te verkennen.
"Dan kunnen we onderweg mooi bedenken wat we vanmiddag gaan doen" zei Mike die als oudste van de groep wel vaker het leiderschap op zich nam.
Nadat ze de tenten hadden opgeruimd en afgesloten gingen ze op pad.
De camping lag in een klein gehucht in Limburg, een half uur rijden van de dichtbijzijnste stad vandaan. En het lag daarom erg afgelegen. Het gebied was bijzonder bosrijk. Dat maakte dat de temparatuur dragelijk bleef want deze liep 's middags op tot over de derig graden en het waaide hier bijna niet zoals de jongeren die uit de kop van Noord Holland kwamen wel gewend waren.
"Zeg, we kunnen vanmiddag de bus naar Buysterburg nemen en gaan we daar lekker de stad in" stelde de altijd opgewekte en ondernemende Jolien voor.
"Prima idee" grinnikte Estime, en de twee meiden keken elkaar eens aan terwijl ze de reactie van de jongens afwachtten.
Een ontervreden gebrom steeg op van de drie jongens die achter hen liepen en die een middag shoppen in kledingwinkels voelden aankomen.
"Rustig maar. We zullen jullie niet meeslepen de winkels door. We hoeven in de stad zelfs niet eens bij elkaar te blijven"
"Goh, dat is dan weer een hele opluchting!" zei Woud sarcastisch. "Ik weet nog wel iets veel beters. Gaan jullie vanmiddag daar maar lekker die stad in, dan gaan wij wel een fietsroute doen" vervolgde hij.
"En we pakken dan het eerste de beste terrasje dat we tegenkomen en gaan daar het eerste uur niet meer vandaan" vulde Joost grinnikend aan.
"Waarheen? Links?" vroeg Jolien toen ze bij een T splitsing waren gekomen.
"Ga maar links of zo" mompelde Mike. Ze liepen het fietspad op. Af en toe was het geloei te horen van de koeien die links heerlijk rustig in het weiland stonden te grazen. Aan hun rechterhand was een goot bos en dat trok Woud altijd wel erg. Hij fotografeerde graag in de natuur en hield veel van bossen.
Toen ze een kleine tien minuten gelopen hadden sloot het fietspad aan op een bredere weg waarop ook auto's konden rijden. Even verderop was een kleine parkeerplaats met een gezellig restaurantje waar de eerste mensen al op het terras zaten. Rechts stonden twee manshoge gemetselde zuilen met daaraan twee oude smeetijzeren hekken die de ingang van het bos markeerden.
"Zullen we gelijk maar een rondje bos meepakken? Dan kunnen we daar straks wat gaan drinken" wees Mike naar het terrasje.
Allen stemden in en ontspannen genoten ze van het prachtige bos, de vogels, en de heerlijke rust die er hing. Ze zeiden af en toe "Goedemoergen" als ze een wandelaar met de hond tegenkwamen. Na een kwartiertje lopen meende Woud met zijn scherpe ogen in de verte een hek te zien. Toen ze dichterbij kwamen zagen de anderen het ook.
Een metalen hekwerk van meer dan twee meter hoog versperde hen de verdere doorgang. Ze zagen het hekwerk nog vele honderden meters naar elke kant uitstrekken met op regelmatige afstanden een waarschuwingsbord. Woud liep er meteen naartoe en las voor wat er op het vale bord nog te lezen was. 'Levensgevaarlijk moerasgebied! Verboden te betreden!.
"Kijk! dit fietspad liep vroeger door" wees Estime.
"Ja, kijk maar. De weg die hier nu afbuigt is veel smaller en nieuwer" reageerde Joost.
"Aan de breedte te zien denk dat dit een weg is geweest waar vroeger nog auto's hebben gereden" zei Mike terwijl hij met zijn voet wat zand en bladeren van de berm wegschopte waaronder ook nog asfalt vandaan kwam zodat de weg ineens veel breder bleek te zijn.
"Voor zover ik weet bestaat hier helemaal geen moerasgebied! Laat maar eens zien waar er hier moeras te vinden is! Kom!" reageerde Woud en meteen begon hij samen met Jolien over het hek te klimmen.
"Hé! Doe effe normaal joh! Kom terug!" begon Mike die schichtig om zich heen keek of niemand hen zag.
"Ik heb me altijd al geïnteresserd in moerassen. Kom nou maar, we gaan alleen maar even kijken" reageerde Woud. Joost liet zich ook overhalen en klom ook het hek over. Mike zuchtte eens diep en keek Estieme hulpeloos aan.
Estime was een rustig meisje die niet van drukte en wilde avonturen hield. Zij was net als Mike wat terughoudend en iemand die liever een keer teveel nadacht dan te weinig, soms tot wanhoop van de anderen. Maar zij vormden zodoende een goed tegenwicht tegen de rest van de groep die zich soms wat al te bruusk in het avontuur storten.
"Nou, ik denk dat we weinig hebben in te brengen Est." bromde Mike en samen met Estime klom ook hij het hek over en voegde zich bij de rest die vol ongeduld op hen stonden te wachten. Nadat ze een tijdje gelopen hadden zagen ze aan het licht dat ze een open plek naderden. Jolien en Joost konden een kreet van verbazing niet onderdrukken toen ze bij de rand van de open plek stonden.
Een groot landhuis stond daar als een kolossaal gebouw in het midden van de open plek.
Het sombere gebouw was opgetrokken uit donkere bakstenen die groen waren van de mos dat er tegenop groeide en had veel kleine houten uitbouwtjes.
Het geheel zag er vreselijk vervallen uit.
enkele gedeelten van het dak waren ingestort en vrijwel al het houtwerk was totaal verveloos en rot.
De vele ramen die het huis rijk was keken hen als donkere holle ogen aan.
Estime voelde ondaks de warmte de rillingen over haar rug lopen en had het kippevel op haar armen staan.
Even stonden ze daar sprakeloos. Joost stelde voor on te gaan kijken en meteen stemde Woud ook in en liepen enthousiast naar het enorme huis.
Mike probeerde hen te overtuigen dat het er binnen gevaarlijk was en alles op instorten stond, maar tevergeefs.
Jolien ging toch ook maar even kijken en uiteindelijk kon zelfs Mike zijn nieuwsgierigheid niet bedwingen en liep ook langzaam richting het huis.
"Ga nou niet naar binnen er staat niet voor niks een hek om dit gebied" piepte Estime die een zwaar drukkend gevoel in haar onderbuik kreeg van de spanning. Ze voelde dat er behalve instortingsgevaar iets anders mis was met dit huis en dacht dat het hek alleen maar voor dit huis was neergezet en helemaal niet voor een moerasgebied.
Schoorvoetend liep ze maar achter de anderen aan. Woud en Joost waren al naar binnen gegaan en Jolien keek door de ramen die mat waren van de viezigheid naar binnen. Estime bleef met Mike buiten en liepen wat om het huis terwijl Jolien haar nieuwsgierigheid ook niet meer de baas was en ook voorzichtig naar binnen ging.
Mike en Estime liepen rustig wat om het huis heen en zouden net de hoek om lopen toen ze een ijzingwekkend gegil hoorden. Ze schrokken er zo erg van dat het even duurde voordat ze daarin de stem van Jolien herkenden. De haren rezen Mike ter berge bij het idee dat het Jolien was die zo gilde terwijl ze anders altijd zo dapper was en bijna nergens voor terugdeinsde.
Razendsnel renden ze terug naar de ingang om te kijken wat er aan de hand was en Estime wist onmiddelijk dat het inderdaad niet pluis was daarbinnen. Estime kon Mike niet zo goed bijhouden en raakte wat achter. Ze zag Mike naar binnen gaan en kokhalzend zijn neus dichthouden.
Geschrokken bleef Estime op een afstandje staan uit te hijgen. Ze trilde over haar hele lijf.
Na een paar minuten viel het haar op dat het doodstil was en er vanuit het huis geen enkel teken van leven meer was te bespeuren.
Ze stond een tijdje in tweestrijd.
"Ik moet weten of er niks met ze is gebeurd" fluisterde tegen zichzelf.
Hevig trillend van angst liep ze langzaam naar het huis toe.
behoedzaam stapte ze op de twee treden voor de voordeur en bleef doodsbenauwd voor de deuropening staan.
Een walgelijke geur kwam haar tegemoet.
Haar maag draaide zich om toen ze besefte wat die vreselijke geur was.
Het was de geur van rottend vlees!
Meteen begreep ze waarom er hier zoveel vliegen waren.
Verschrikt doet ze een paar stappen achteruit en probeerde Mike zijn naam te roepen maar haar keel was kurkdroog en leek wel dicht te zitten zodat geen geluid over haar lippen kwam.
Ze haalde diep adem en riep eerst met een angstig piepstemmetje maar later steeds harder.
"Mike! Jolien! Zijn jullie daar? Hallo?"
Geen antwoord.
Alleen maar doodse stilte......

Ze durfde absoluut niet naar binnen. Ze was doodsbang binnen ergens een rottend lijk te vinden.
Ze had sterk het gevoel dat er iets vreselijk mis was met dit huis maar ze kon de anderen niet in de steek laten.
Ze haalde diep adem en liep uiterst behoedzaam naar de deur dat haar als een donker gat aangaapte en probeerde haar verstand op nul te krijgen.
Tergend langzaam stapte ze over de drempel naar binnen en ademde met de
T-shirt voor haar mond maar rook die walgelijk geur nog steeds goed.
Het was binnen een stuk koeler.
Toen haar ogen wat aan het schemer binnen gewend waren zag ze pas vlak voor haar een groot gat in de houten vloer.
Behoedzaam stapte ze over het gat maar ze stapte met haar voet op een rot stuk zodat ze met een gil bijna in het gat viel. Ze hoorde een luid geplons van de stukken hout die in het water vielen. Verbaasd keek ze naar beneden.
Haar been hing naar beneden en ze viel bijna het gat in toen ze zag wat er beneden in het water lag.
Een vieze rottende vleesklomp lag in het water onder het huis te ontinden en honderden vliegen zaten op het lijk.
Dodelijk verschrikt begon ze zich in wilde paniek uit het gat te werken en kroop panisch ver van het gat vandaan het huis in.
Ze begon te kokhalsen. Snel ademde ze weer via haar shirt en ze zat nu in de gang met de rug tegen de muur bij te komen.
Ze probeerde zichzelf te kalmeren maar het beeld van het lijk bleef maar op haar netvlies gebrand staan toen ze ineens besefte dat het een dierlijk lijk was en geen menselijk.
Ze was er zo op gefocust een menselijk lijk te vinden dat ze niet aan een dier had gedacht. Maar ze durfde niet nogmaals over het gat heen te lopen.
"Mike? Hallo? Waar zitten jullie ergens?" riep Estime angstig uit maar het bleef doodstil.
Het bleef maar stil totdat ze ineens een raar geschuivel hoorde.
"Mike?"
Geen antwoord.
Weer dat geschuivel.
"Hallo?" piepte ze terwijl ze steeds banger werd.
nu hoorde ze overduidelijk voetstappen!
Er liep iemand boven.
"Hallo! Is er iemand?"
Ze besefte ineens dat ze helemaal nergens heen kon als ze bleef zitten en behoedzaam stond ze op en sloop naar de eerste deur die open stond.
Langzaam en vastberaden hoorde ze de voetstappen nu duidelijk naar beneden lopen....

Snel gluurde ze de kamer in dat waarschijnlijk een wooonkamer was geweest.
Ze dook naar binnen en probeerde via een van de ramen naar buiten te komen. Maar helaas. Er was geen beweging in te krijgen.
In haar haast was ze vergeten op de voetstappen te letten zodat het haar nu ineens opviel dat de voetstappen opgehouden waren.
Ze zag aan de andere kant van de kamer een oude kast kast staan en besloot zich daar maar te verbergen. Snel sloop ze naar de kast maar toen voorbij de deuropening kwam zag ze in haar ooghoek iets of iemand voorbij flitsen.
Ze schrok zo erg dat ze een gilletje gaf en bijna struikelde.
Ze stond nu zo stil als een standbeeld.
"Mike? Ben jij dat?" piepte ze.
Haar hart bonkte vreselijk en haar ademhaling was gejaagd.
Ze trilde als een rietje en ze wilde maar een ding. Weg uit dit sinistere huis vandaan en weg uit dit bos.
Ze besloot zich te vermannen en liep een paar stappen naar de deur.
"Jolien? Hallo"
Ineens kwam een duistere gestalte tevoorschijn met een lange zwarte cape. Onder de capuchoun ging een vaalwit kalkachtig gezicht schuil dat haar met zijn twee holle zwarte gaten aankeek.
Estieme voelde zich helemaal licht worden terwijl het zweet haar aan alle kanten begon uit te breken.
Ze voelde zich warm en koud worden en begon ijzingwekkend te gillen.
De man deed met zijn hand een greep naar haar maar ze kreeg de controle over haarlichaam terug en rende weg voordat hij haar te pakken had.
Ze rende naar de andere kant van de kamer waar zich een andere deur bevond. Daarachter bleek zich een smalle steile trap te bevinden en snel rende ze naar boven terwijl ze de raspende ademhaling van haar belager goed kon horen.
Ineens werd ze bij haar enkel gegrepen zodat ze struikelde en ze languit op de trap lag waardoor ze weer terug naar beneden begon te glijden.
Estime was inmiddels helemaal radeloos geworden van angst en begon wild in het rond te maaien en te schoppen.
plotseling voelde ze hoe ze tegen iets zachts schopte en haar belager begon te kreunen.
Ze voelde de greep op haar enkel verslappen en trok snel haar been terug.
Ze krabbelde bliksemsnel overeind en rende verder de trap op naar boven.
"Hier blijven jij!" grauwde haar belager.
Ondanks dat Estime wist dat het dus een enge man was en geen geest rende ze voor haar leven.
Een hels kabaal kwam vanuit een van de bovenslaapkamers en ze hoorde de stem van Woud en Jolien.
Snel stormde ze de kamer in waar ze de anderen in gevecht zag met nog twee enge mannen met capes en een eng vaalwit gezicht.
Blindelings rende ze eropaf en greep een van de mannen beet zodat Woud zich kon bevrijden en hem een harde klap kon geven zodat hij kreunend in elkaar zakte.
Mike lag op de grond en had de enkels van de andere man vast zodat hij op zijn benen stond te wankelen en vervolgens viel terwijl Mike snel opstond.
Ze renden snel naar de overloop waar de andere man kreunend op de grond zat. Estime besefte nu pas dat ze hem in zijn maag geraakt had.
Snel stormden ze naar beneden en renden via de kamer naar de gang. Maar het gat was nu zo groot geworden dat ze een andere uitweg moesten zoeken. Snel rende Mike naar de kamer aan de andere kant van de gang en wenkte de rest.
Ze hoorden de andere twee mannen al de trap af komen.
Snel gingen ze de volgende ruimte in.
Ze kwamen bij de vroegere keuken uit waar zich een soort van achterdeur bevond zodat ze daar naar buiten konden vluchten.
Buitengekomen bleven ze even staan.
Daar stond een grijze auto waarvan de kofferbak open stond.
Ze zagen dat er tientallen kleine dozen in opgestapeld lagen.
Snel rende Mike ernaartoe en griste er een doos uit. "Kom op!" zei hij en snel renden ze om het huis heen.
De mannen waren ondertussen ook al buiten en hadden nog net gezien hoe Mike een pakje uit de kofferbak had gerist en wilden die kostte wat het kost weer terug hebben.
Ze hadden hun capes afgegooit om sneller te kunnen rennen en kwamen hun snel achterna.
Het lukte de jongeren hen kwijt te raken doordat ze een veel beter uithoudingsvermogen hadden.
Snel klommen ze over het hek en liepen in liepen hijgend verder tot aan de ingang van het bos waar ze de politie belden.
Na een aantal uren van verblijf op het bureau konden ze gaan en kregen ze op de valreep nog horen dat de drie boeven waren ingerekend!
"Ik vind dat we dit moeten vieren met een lekker etentje in een goed resteurant" stelde Woud voor.
"Ja, dat vind ik ook" beaamde Estime.
Uiteindelijk werd het nog een hele gezellige avond en weekend.

Aantal keer bekeken: 5035
Waardering: 4.69 op 10
Geef een cijfer:

Verhalen

Wilt u een verhaaltje lezen uit één van de onderstaande categorieën? Klik dan gewoon op een categorie en u komt op de pagina met de verhalen van deze bepaalde categorie.

Verhalen posten

Hebt u zelf een verhaaltje geschreven? Of een onvergetelijke blunder tegengekomen, of iets anders. En je wilt er anderen mee amuseren, lezen? Met verhalenlezen.nl kan dat geen probleem zijn. Klik hier om een verhaal te posten!

Statistieken

Totaal verhalen: 5184
Totaal categorieën: 10
Totaal 339 bezoekers online