Lees het verhaaltje: totale liefde op verhalenlezen.

totale liefde.

U leest om dit moment het verhaal totale liefde gepost door g. Dit verhaal is gepost in de categorie liefdes verhalen. Wilt u een zelf geschreven, of een mooi verhaaltje posten? Klik daarvoor hier.

Wilt u terug naar liefdes verhalen?
Categorie: liefdes verhalen
Gepost door: g
Gepost op: 2010-7-14

Verhaal:

totale liefde
Het grote terras was bijna leeg toen ik op een van de rieten stoelen plaatsnam. Nieuwsgierig pakte ik de krant van het kunststoffen terrastafeltje. Beetje onkundig sloeg ik de voorpagina om en zocht naar de column van een bekende Nederlander. Bij de alleraardigste serveerster bestelde ik een biertje. Leuk meisje dacht ik en ik glimlachte naar haar. Nieuwsgierig bekeek ze mij. Haastig wreef ik over mijn kin. Misschien zat er wel iets op. Glimlachend liep ze weg terwijl ik mijn handpalm controleerde op vuil. Niets te zien natuurlijk en ik zocht verder in de krant. Eindelijk vond ik de column. Toen ik de kop zag moest ik even lachen "De vroege dood " Ja, typisch iets voor Herman en ik begon te lezen. Na drie regels gelezen te hebben stond er plotseling een goudgele rakker voor mijn neus. Ze zette het glas nogal ruw op de tafel. Dat is snel, dacht ik en ik pakte mijn knip.
"Drie vijftig alsjeblieft", zei ze met pretogen.
Ik gaf haar twee guldens en een knaak en zei. "Laat de rest maar zitten" Als beloning kreeg ik een lach van oor tot oor en een wiebelende weglopende bips te zien. Op hetzelfde moment hoorde ik de rieten poten van de stoel naast me over het trottoir schuren. Zonder mijn hoofd te bewegen keek ik met een haastige oogbeweging naar rechts. Het leuke serveerstertje was ik al snel vergeten. Want ik keek in een guitig gezicht met rood verwilderde haren. Ze keek brutaal terug. Haar diepblauwe ogen waren adembenemend en ik hapte even naar lucht. Je kent die reclames wel in de Panorama of Revue van die dame met felblauwe ogen die uit haar hoofd schijnen te springen. Dat was nep maar de dame die naast me zat, was zo echt als het biertje wat ik in mijn hand had. Om me een houding te geven schraapte ik mijn keel, nam hoorbaar een te grote slok en richtte potsierlijk mijn aandacht weer op de krant. Ze moest het gezien hebben.
"Goed stuk hè van Herman", zei ze plotseling met olijke klank. Opnieuw keek ik in de blauwste diepte die ik ooit aanschouwd had en ik raakte een beetje in de war.
"Ik heb het nog niet helemaal gelezen", zei ik me verslikkend en het zweet brak me uit.
"Het is de moeite waard hoor. Hij verhaalt altijd over zijn leven en de zin daarvan in deze zinloze wereld. Beetje melancholisch maar dat ben ik wel gewend van hem. Dat is iets in hem, wat mij aantrekt.", zei ze vrolijk.
"Ja, als je het over Herman hebt dan heb je het over overleven. Hij doet dat op een heel andere manier dan de meeste mensen. In principe is dat precies wat we allemaal doen, of niet soms? ."
Expres had ik met een vraag afgesloten en lokte zo een reactie uit.

"Ach, de een trekt zich daar meer van aan dan de ander. Persoonlijk geniet ik liever van elk mooi moment, zoals nu", zei ze terwijl ze me koket aankeek.
Ze zei exact wat ik wilde horen. Zoiets had ik nog niet eerder meegemaakt. Mijn glimlach en interesse werden direct opgemerkt en ik liet haar zo de stoute schoenen dichtknopen. Ze ging recht op haar doel af want voor de verandering speelde ik dit keer het onwillig willige slachtoffer. Onrust gleed van me af en ik ging er eens lekker voor zitten. De spanning was ondertussen wel gebroken
"Ja, zo denk ik er ook over. Dingen zijn pas belangrijk als er gevoel bij komt kijken. En een dag niet gelachen is een dag verloren. Pluk de dag is mijn motto
op dit moment", antwoordde ik om haar stelling te ondersteunen.
"Als ik iets moet voelen in een verhaal of tijdens een film en zelfs tijdens het luisteren van muziek dan moet ik kippenvel krijgen. Dan is het goed. Wat jij?"
Kon ze gedachten lezen of had ze het nog over Herman.
"Het klinkt misschien vervelend maar ik moet het alweer met je eens zijn. Maar geldt dat ook voor twee mensen in een eerste gesprek bijvoorbeeld?", vroeg ik om haar uit haar tent te lokken.
Ze tilde haar linkerarm op en liet me de bolletjes op haar huid zien. Ik zag dat de haartjes rechtop stonden. Kippenvel. Onbewust keek ik naar mijn arm. Kippenvel. We lachten schaapachtig als pubers. Maar er was meer dan dat. Er was een zeer direct wederzijds contact en ik had het gevoel dat ik alles tegen haar kon zeggen en dat ze daar op zou reageren zoals ik dat zou doen. Eigenlijk wilde ik meteen alles van haar weten. Zo onstond er een gesprek over ons werk, hobby’s, familie vrienden en kennissen. Tussen neus en lippen door werd er geïnformeerd naar de huwelijkse en/of relationele status. Toen dat eenmaal aan de orde was geweest bestond er geen belemmering voor een verdere kennismaking Opgelucht spraken we over de krant van vandaag. De Telegraaf gebruikten we als leidraad voor de ridicule humor die we samen deelden. We hadden de grootste pret tijdens het lezen van de Telegraaf. Want met rare stemmetjes lazen we elkaar belachelijk overdreven nieuwsfeiten voor. En voordat ik het wist zei ze zomaar terloops. "Ik mag je". Tijd om me voor te stellen dacht ik."Serge", zei ik en stak mijn hand uit. "Enneehh.. ik mag je ook en meer dan dat."
"Josina", aangenaam en weer keek ik in die prachtige kijkers. Waarom hadden we dat niet veel eerder gedaan, dat voorstellen. Was zij net zo nerveus als ik?
Licht trillend zag ik haar net een slokje nemen van de koffie die ze besteld en snel gekregen had. Een voetbad was haar deel. Haar hand was slank, klein en sterk maar trilde licht. Ze gaf een stevige handdruk. Voor mij betekende het dat ze een sterk karakter en veel zelfvertrouwen had. Een vrouw die wist wat ze wilde. Ik hield haar hand te lang vast omdat ik met haar hand in de mijne het gevoel had dat onze hartslag gelijktijdig sloeg. Shit, hoe kan dat vroeg ik me stil af. Ze keek me weer aan en vroeg, "Heb jij........."
Klik, tja, het was wederzijds maar kon dat zomaar? Hoe deed je dat ook al weer, ingaan op een versierpoging. En wat gebeurde er dan verder. Hoe werkte dat ook alweer dat verder. Bellen bloemen, uit eten etc...
In een flits zag ik het met haar helemaal voor me. Ik kreeg een droge mond en ik slikte. Het ging allemaal vanzelf. Te lang alleen geweest concludeerde ik.
Nerveus pakte ik mijn glas en nam een haastige slok. Een hoestbui was het gevolg want onbewust probeerde ik het bier in te ademen en tja, vloeistoffen adem je niet zomaar zonder problemen in. Aandachtig keek ze me aan en ik zag pret maar ook bezorgdheid in haar ogen. Het was even stil Hakkelend slaakte ik enkele onverstaanbare kreten die ik proestend weer inslikte. Logischerwijze verstond ze me niet.
"Gaat het weer een beetje?", vroeg ze toen ze haar hand op mijn schouder legde. "Heb je plannen voor straks? Vind je het leuk om samen wat te gaan eten?" Het ja, lag op het puntje van mijn tong. Mijn gezicht sprak boekdelen, ik lachte en speels antwoordde ik toch met "nee" maar glimlachte wel naar haar. Haar gezicht kreeg een verbaasde uitdrukking want ze had als vrouw toch haar nek uitgestoken. Teleurstelling was zelfs van haar gezicht af te lezen. Dat was voor mij genoeg om haar breed lachend mede te delen dat dat "nee" van zojuist, slechts een grapje was omdat op al haar voorgaande vragen het antwoord "nee" makkelijk gegeven kon worden.
"Ik wilde je reactie zien en ik ga graag met jou wat eten en drinken straks", zei ik wat overdreven en ik trok mijn wenkbrauwen op. Daarna bood ik haar opnieuw mijn meest brede lach aan. Opgelucht nam ze het sportief op en hernam ze het initiatief door mijn lach explosief te beantwoorden. Bovendien schoof ze haar stoel wat dichter naar me toe totdat ze pal naast me zat en onze blote bovenarmen elkaar raakten. Opnieuw keek ze me met haar enorme droomogen fluweel zacht aan. Jezus, ze was onweerstaanbaar en al slikkend brak het zweet me opnieuw uit. Ze lachte toen ze het zag en onbewust wist ik dat mijn lot bezegeld was. Nog die avond tijdens een romantische dineetje leerden we elkaar beter kennen. Nadat we veel te veel gedronken en gegeten hadden vroeg ze "Jouw huis of de mijne of zullen we ergens nog een borrel drinken? ." "Jouw huis maar", zei ik omdat ik me schaamde voor de afwas die er bij mij thuis nog stond. Het was een puinhoop en ik moest dringend eens schoonmaken.
"Ach, we hebben al veel te veel drank op en thuis heb ik nog een paar flessen rode Bourgogne van een aardig jaar dus...."
"Gelukkig, dat vond ze geen probleem."
We namen een taxi vanaf het Rembrandtplein. We gingen beide achterin zitten. Mijn arm sloeg ik om haar heen en ze legde haar hoofd op mijn schouder. Toen ik haar probeerde aan te kijken kusten we elkaar, zacht en teder.
"God, wat ben jij lief ", zei ze en ik lachte maar wat en kuste haar opnieuw.
De chauffeur keek in zijn achteruitkijkspiegel, glimlachte en zette een romantisch deuntje op. Binnen tien minuten waren we in de Vondelstraat. We liepen de trap op van het herenhuis en gingen haar huis binnen. Zij liep meteen door naar het toilet "De wijn ligt in het wijnrek. Maak jij hem even open. Schenk maar even wat in.", riep ze toen ze de toiletdeur sloot.
De wijn had ik zo gevonden. Met de opener die aan een houten wand hing maakte ik de fles open. Nu nog glazen, dacht ik. Op hetzelfde moment riep ze vanuit het toilet. "De glazen staan in het middelste kastje boven."

"Gevonden!!", riep ik terug en schonk twee glazen driekwart vol.
Na de wijn en gemoedelijk gesprekken op haar zachte felrode bank vielen we doodmoe in elkaar’s armen in slaap. Gelukkig was het morgen zaterdag....
Midden in de nacht schrok ik wakker en voelde haar warme ademhaling op mijn kin. Voorzichtig wurmde ik mezelf onder haar uit, pakte haar als een kind op en droeg haar naar de enorme slaapkamer. Ik legde haar op het bed waarna ik haar schoenen uittrok. Het dikke sprei sloeg ik open en ik dekte haar toe. Vervolgens trapte ik mijn schoenen van de voeten, ontsokte mezelf en ging naast haar onder het sprei liggen. Slaapkreunend rolde ze vanzelfsprekend weer in mijn armen. Van de zenuwen deed ik geen oog dicht maar dacht na over deze wonderlijke ontmoeting. Haar wilde ik niet meer kwijt. Maar hoe dacht zij daarover. Tegen zevenen werd ze wakker en direct keek ik weer in haar ogen. Ze deed mijn hart smelten, het bonsde in mijn keel. Ze kuste mij zoals ik nog nooit ervaren had en dat nam bij mij alle twijfel weg. Een paar seconden later rukten we elkanders kleding van het lijf. Over condooms maakten we ons geen zorgen. Het vertrouwen was er. Als zij aids zou hebben zou ik graag met haar sterven. Zij was dezelfde mening toegedaan. Welterusten Serge.
Na een stormachtige liefdesochtend bij haar thuis hadden we het idee dat we elkaar jaren hadden gemist. Samen huilden we omwille van die gemiste jaren. Hadden we elkaar maar veel eerder ontmoet. We bleven de hele dag in bed.
We douchten later samen en terwijl zij zich ging kleden en opmaken vertelde ik haar dat ik even naar huis moest om wat schone spullen aan te trekken. Over een uur ben ik terug. Ik stak mijn hand op en wilde zo de deur uitlopen.
"Kom hier. Ik hou nu al van je, zei ze en we kusten alsof we elkaar een jaar niet zouden zien. Hoe kan mij dit in godsnaam gebeuren, vroeg ik me af.
Duizelig stuiterde ik de trap af en op straat zocht ik onbewust mijn auto.
"Shit, die had ik niet bij me" Tramlijn 1 bood uitkomst, de Overtoom was vlakbij.

Vanaf die dag ging eigenlijk alles vanzelf.want we waren verliefd, vrolijk, ondernamen van alles en nog wat en na drie maanden woonden we samen. We hadden nergens meer tijd voor en of zin in, de kroeg, vrienden, vriendinnen en zelfs familie kon van ons de pot op. Houden van werd leven voor elkaar met elkaar door elkaar. Het was goed voor dat moment en ik verwachtte dat het in de toekomst wel zou veranderen. Verliefdheid gaat dan over.
Toch had ik het ergens nooit ZO verwacht. Mijn leven veranderde dramatisch. Van het drukke vrijgezellenleven tot een totaal sociaal totaalisolement. Voorheen had ik dat nooit zo ervaren maar nu werd ik ermee geconfronteerd. Josina had hier geen enkel probleem mee en was zeer tevreden en aanhankelijk."We houden toch van elkaar. Meer hebben we niet nodig:", zei ze altijd. Het waren haar woorden. Soms dacht ik hier over na maar hoe vaker ik dat deed, des te vaker realiseerde ik me dat ik gelukkig was. Dat ik meer van haar hield dan van mezelf. Dat ik zo zonder nadenken zonder meer voor haar zou sterven mocht dat nodig zijn. Totale liefde, ik had daar nooit in geloofd, maar het klopte. Het was een overweldigende schoonheid van aaneengeschakelde geluksmomenten die mij zoveel vreugde gaf dat ik me in een geheel andere wereld waande. Mijn werk leed eronder.

Een jaar later kwam ik op een avond wat vroeger thuis dan normaal. Ik deed de deur voorzichtig open om Josina te kunnen verrassen. Het was vroeg genoeg om nog even bij het nachtrestaurant een hapje te gaan eten. Voorzichtig sloot ik de deur achter me. Het was donker in de gang en ik stond te knipperen als een verblind hert om te wennen aan de duisternis. Op dat moment hoorde ik gestommel in de huiskamer. Er was iemand in die kamer, mijn hart klopte in mijn keel. Zonder geluid te maken liep ik van de gang de huiskamer binnen. De schakelaar van het blauwe schemerlampje klikte zacht toen ik haar indrukte. De veertig watt lamp op lage boekenkast verlichtte de huiskamer slechts gedeeltelijk. Twee verschrikte schimmen vlogen van de zwart lederen driezitsbank.
Betrapt...
Daar stond mijn grootste liefde, poedelnaakt en op zijn knieën naar zijn kleren graaiend, David mijn allerbeste vriend. Mijn adem stokte en een rillende schokemotie teisterde mijn rug. Mijn hart voelde ik scheuren. Mijn wereld verging en controle over mijn lichaam had ik niet meer, ik trilde zonder dat ik wat aan kon doen. Totdat ik iets zoets proefde en daarna een scherpe pijnscheut en ik besefte dat ik mijn onderlip doorgebeten had. Een straaltje bloed liep over mijn kin. Het kriebelde en het duizelde me. Met de rug van mijn hand veegde ik het bloed weg maar het bleef maar stromen. Onbewust greep ik ook naar mijn borst omdat ik daar een gapend gat verwachtte. Maar vreemd genoeg was alles er nog. Gedachten flitsten als knetterend vuurwerk door mijn hoofd en ik moest aan mijn moeder denken. De leegheid die ik toen voelde toen zij overleed, Opnieuw had ik die gevoelens maar dan anders, heftiger en stekend.
Opnieuw de uiterste machteloosheid, het banale onbegrip, de verspilde tijd, het geschonden vertrouwen, de pijn, het verlies van de totale liefde voor een mens................... Ik rilde en wilde alleen nog maar dood. Mijn leven geven voor de stervende liefde in mijn hart. Voor haar neus zelfmoorden. Bewijzen aan Josina dat ze fout geweest was en dat ze dat haar hele leven zou moeten meedragen. Het mijmerde door mijn hoofd. Het stopte niet.....
"He, jongen ", zei David om zich een houding te geven in zijn blote reet ". Hij dacht dat ik hem vergeten was maar hij had direct mijn aandacht en ik keek hem scherp aan. Maar hij scheen niet echt onder de indruk te zijn van de blik in mijn ogen. "Wat ben je vroeg", zei hij zuigend en hij trok een spottende grimas die je alleen maar in slechte soapseries zag. Ja, zo was hij altijd. Lopen voeren, zelfs in deze situatie kon hij het niet laten.
Mijn hart bonkte in mijn keel en sloeg een aantal keren over. Ik voelde me als een triatlon atleet die kort voor het bereiken van de finish opgaf. Met open mond stond ik daar zeker een minuut te kijken naar het tafereel en voordat ik iets kon uitbrengen was hij al half aangekleed.

Een ijzige kou waaide door de kamer, ik rilde weer en de waas die voor mijn ogen kwam, herkende ik direct. Dit had ik al lang niet gehad. Alle gevoel verdween uit mijn lichaam en ik werd star en koud zoals vroeger. Zelf schrok ik ervan. "Kut", zei ik onverstaanbaar en het bloed spetterde uit mijn mond. Ik draaide me om en liep de slaapkamer in.
"He, Serge wacht, ik kan het uitleggen", riep mijn vriendin me na.
"Laat hem" onderbrak David haar. " Hij is toch een lul. Wie loopt nu weg als hij zijn vriendin met zijn beste vriend betrapt. Hij pakt zijn spullen en dan is hij weg.", zei David sarcastisch. "Hij is toch helemaal niets. Hij heeft altijd van die verhalen maar op een of andere manier houdt hij zich altijd in."
"Maar ik wil hem niet kwijt, klootzak. Ik hou van hem", schreeuwde ze hysterisch en ze beukte met haar vuisten op zijn blote borst. Na een harde klets werd het wat stil in de huiskamer. Ik hoorde Josina huilen. Wat raar, dacht ik. Iemand slaat mijn vrouw en het interesseert me niet. Was ze in mijn hart al overleden?
In de slaapkamer stond ik stil voor de kaptafel met haar borstels. Mijn spiegelbeeld bekeek me joviaal maar schrok van zijn ogen. Hij begroette mij als een lang verloren vijand. Automatisch bukte hij, pakte uit de onderste la mijn oude pistool, haalde hem van veilig en controleerde de patronen en rook even aan de loop die al zoveel laatste levens had geblust. Hij draaide zich om en liep de huiskamer in. Een geur van lichaamssappen kwam hem tegemoet en hij kokhalsde. De oude grijns kwam op zijn gezicht en hij richtte rustig het pistool op haar hoofd.
"In je ogen, denk ik".
"Serge, nee, niet doen, ik hou alleen van jou. Dit was niets, alleen seks. Ik begrijp het zelf ook niet. Die klootzak heeft me een blowtje laten roken en voordat ik het wist lag ik naakt onder hem. Je kent hem toch, het is een zwijn.", schreeuwde ze
en ze keek angstig om zich heen.
Ik hervond mezelf door haar luide stem maar mijn schaduw persoonlijkheid bleef overheersend aanwezig.
Wat een voorstelling lachte hij stilletjes in de verte.
"Wat een kreng ben je Josina! We zijn al een maand of drie twee keer in de week met elkaar bezig. Laten we eerlijk zijn. Die sukkel schiet toch niet." David richtte zich tot mij. "De eerste keer was op haar initiatief overigens. Kwam een bakkie doen en voordat ik het wist zat ze al in mijn kruis te graaien. Zij is er dus mee begonnen en ik ben enkel en alleen een man en zij een lekker wijf, sorry."
"Verwijten, verwijten en leugens. Het is niet waar Serge, geloof me ik hou van je! Dit is de eerste en laatste keer."
Haar woorden klonken van ver en een carrousel draaide in mij hoofd. Ontnam me verstandig nadenken en ik antwoordde haar als een slaapdronken vreemde die net abrupt wakker geschrokken was.
"Kan niet meer, hart... stuk, pijn .....moet stoppen", zei ik zacht en gebroken. Ik voelde hoe hij de situatie weer overnam. Want hij had het besluit al genomen omdat hij niet door gevoelens werd beperkt. Hij lachte mijn woorden na. En ik wist wat hij zou doen. Tranen biggelden over mijn wangen toen hij mijn liefste door de ogen schoot.
Ik moest aan het gedicht denken waar ik eens samen met Josina om gehuild had omdat we niet konden voorstellen dat we ooit nog onze liefde zouden verliezen.

De twijfel slaat keihard toe op stenen valt mijn hart kapot
mijn bebloede handen houd ik boven de afgrond. Hevig schokken mijn armen na
en bloed verdunt door de verspilde tranen. Want de toekomst onverwacht,
is verloren voor verdriet kon verliezen van een pijn zwaarder dan de toekomst
ooit zou kunnen zijn.

Haar ogen die me normaal zo verleidden waren zwarte gaten geworden Haar gezichtsuitdrukking van ongeloof, zou ik nooit vergeten. Ze gleed geruisloos neer. Haar bloed zat overal en ik was weer terug.
Mijn loop wenkte naar rechts. Nu kwam hij er achter dat ik niet de lul was die hij dacht dat ik was. Gevoelsmensen worden vaak zo aangeduid omdat ze in hun goedheid zich vaak laten gebruiken of misbruiken. Maar ook deze mensen hebben grenzen. Vaak zijn dit de meest koelbloedig moordenaars
en ja, als iedereen toch eens wist ...........................
Aan mijn lichaamtaal zag hij dat ik ook hem zou doodschieten. Ik lachte ijzig
toen ik zijn ogen wild naar een uitweg zag zoeken Toen hij die niet zo gauw vond, probeerde hij in paniek op de knieën mij nog op andere gedachten te brengen. Hij kroop bijkans naar me toe, hief zijn handen en smeekte mij niet te schieten. Maar ik zag slechts haar bloed, haar dood en was de stille getuige van mijn tweede ik die alleen luisterde naar Dionysos..
"Wat is nou seks, sorry Serge, het was niet eens de bedoeling, geloof me" Zijn doodsangst druppelde van hem af. Zijn aanblik gaf mij de kilte terug van vroeger. Strak keek ik hem aan omdat ik het leven uit hem weg zou willen zien vloeien voordat ik zijn keel zou doorsnijden en zijn tong naar buiten zou trekken.
Oude Italiaanse gewoontes werden in ere hersteld, dacht ik en ik zei,
"Wat is een vriendschap die zich moet verontschuldigen en welk denkend mens heeft zichzelf niet in de hand als hij met de vriendin van zijn beste vriend op de bank zit." Wie verraad nu wie en wie moet nu wat geloven. Dat je de dood verdient?
"Nee, doe het alsjeblieft niet, Serge. Vergeef me.", huilde hij
"Ik vergeef je", zei ik monotoon. De spanning verdween uit zijn ogen. Hij zuchtte opgelucht. Onverwacht, nam ik zwijgend afscheid van mijn "vriend" en leegde het pistool op zijn borst. Als door de duivel getroffen vloog hij naar achteren en in zijn val nam hij de bloemen mee die ik zaterdag nog voor haar gekocht had. Hij had een groter gat in zijn borst dan ik. Zijn grijns van verbazing zou hij nooit meer kunnen afdoen, de Judas. Wat een zwijn en ik meende hem al twaalf jaar goed te kennen. Kennelijk niet goed genoeg. Gelukkig hij mij ook niet.

Koeltjes stopte ik het pistool in mijn binnenzak en liep naar de keuken om het fileermes te halen. In de la vond ik het mes, liep terug, tilde zijn hoofd aan de haren iets op en met een haal sneed ik zijn keel door. Daarna peuterde ik met de punt van het mes zijn tong naar buiten om de Sicilliaanse stropdas een wat netter aanzien te geven. Vervolgens piste ik over beide doden en deed het blauwe schemerlampje uit. Uit de slaapkamer pakte ik de lederen tas en stopte er wat persoonlijke zaken in. Twee minuten later liet ik de bovendeur met een klap achter me dichtvallen. Ik keek nog een keer om. "Opnieuw beginnen", zei ik zacht en ik liep, zonder spijt naar beneden.
De ruwe houten buitendeur opende ik met mijn rechterhand. De drie treden van de stoep nam ik in een en plots stond ik weer op de natte straat. Mijn auto had ik aan de overkant geparkeerd en toen ik er naar keek zag ik dat de motorkap nog nastoomde. De kletterende regen deerde me niet toen ik langzaam overstak. Ik opende de onafgesloten deur. Een bekende parfum prikkelde mijn neus toen ik instapte. Beheerst startte ik de motor, deed mijn gordel om, onstak de lichten en reed rustig weg.

Donkere straten flitsten als slangen langs me heen. Toch probeerde ik na te denken over wat ik gedaan had. Vreemd genoeg kon ik het me niet goed meer herinneren. Het was zo mistig in mijn hoofd. Gonzende bijen, honderden stekende flarden weerhielden mij van helder nadenken. Mijn ogen deden pijn omdat ik voor me uit bleef staren zonder te knipperen.
De ruitenwissers bewogen geruisloos over het gladde glas. Het regende nog steeds. Slachtoffer tweeëndertig en drieëndertig maar dit keer betaalt mijn hart me dubbel uit. "Wie deals breekt, boet", was een aloud gezegde in Italië.
Haarlem, twee kilometer las ik op het blauw fel verlichtte bord van de ANWB.
"Wat moet ik daar?", dacht ik.
Vervolgens reed ik op de automatische piloot richting Aerdenhout. Ik was een aantal dingen verleerd. Langzaam reed ik het bekende kleine dorp binnen. Tweede links en derde rechts. Ik draaide als vanzelf de oprijlaan op en parkeerde de donker blauwe BMW, zoals vroeger naast het grote herenhuis. Zonder af te sluiten liep ik het vale licht van de openstaande tuindeuren. Ik bleef even staan in de deuropening. Warme bekende geruststellende geuren prikkelde mijn neus. Vanzelfsprekend keek ik naar binnen en nam de bekende huiskamer kleuren in me op. Het hout dat in de open haard lag knetterde luid toen ik naar binnen liep. Zwijgend nam ik plaats op de chesterfield die met de linkerzijde de warmte van de open haard opving. De man in dezelfde stoel tegenover mij, keek me strak aan, zag het bloed maar zei niets. Hij glimlachte ter begroeting maar fronste zijn wenkbrauwen toen zijn ogen de mijne vonden. Hij wilde uitleg.

"Ben weer terug waar ik was ", sprak ik met schorre monotone stem.
"Ik heb het je gezegd", kwam er uit het gerimpelde gezicht. Waarom zag je nooit zijn lippen bewegen als hij sprak?
"Liefde is blind. Ik dacht dat ik dit keer de juiste had. Het is toch een tijd goed gegaan? Wat heb ik dan fout gedaan. Ik begrijp het niet want ik deed alles voor haar."
"Je hebt helemaal gelijk jongen. Vertel me maar wat er is gebeurd".
Ik vertelde hem het hele verhaal. Af en toe knikte hij. Zag zijn bezorgde blikken en het viel me op dat hij ouder geworden was. Misschien zag ik hem te weinig.
"Ik dacht dat je het onder controle had. En dat je dat niet meer zou doen.
Begrijpen doe ik het wel. Misschien had ik hetzelfde gedaan."
Mijn oogopslag dankte hem voor zijn begrip. Het was even stil.........
"De sporen die ik achtergelaten heb en naar mij leiden. Misschien moet ik uiteindelijk wel boeten voor al mijn daden.", zei ik en mijn gezicht verborg ik in mijn handen. Nu, realiseerde ik me wat ik gedaan had en ik schokschouderde.
Waarom kon ik me niet inhouden. Waarom moest verraad jegens mij altijd met de dood betaald worden. Waarom was hij er. Het is zo verwarrend en ik wreef over mij slapen.
Knieënkrakend stond mijn vader op en liep moeizaam naar de notenhouten huisbar. Hij schonk twee Chivas Regall in. In elk glas deed hij een ijsklontje want hij dronk zijn whisky zoals ik. Zwijgend liep hij naar me toe en zette het brede whiskyglas op de met marmer ingelegde salontafel en zei,
"Maak je geen zorgen Serge. De lijken en alle andere sporen ruimt Marco wel op. Geef me de sleutels van het appartement maar." en hij stak zijn hand uit.
Mijn hand verdween in de rechterzak van mijn natte colbert en pakte de sleutels. Met moeite haalde ik de autosleutel van de bos en gaf de rest aan mijn vader.
"Morgen vertrek je naar Italië, dus die autosleutel heb je ook niet nodig." Hij hield zijn hand weer op en bewoog de vingers een paar keer van en naar zich toe. Inleveren dus en ik gaf hem ook de autosleutel. Met zijn verweerde andere hand streek hij mij door het haar en zei, "Je kan nu beter gaan slapen. De lijnvlucht gaat om een uur of tien. Je kan je oude kamer nemen. Marco, maakt je morgen wakker en hij brengt je naar Schiphol." Ik knikte. De whisky brandde in mijn keel toen ik het glas in een keer leegde. Zonder wat te zeggen liep ik de gang in en ik voelde dat ik nagekeken werd.
Toen ik de treden van de oude houten trap betrad, kraakten ze alsof ze mijn gewicht niet meer herkenden. Op de overloop voelde ik het zachte tapijt onder mijn voeten wijken. Vijftien passen en ik stond voor de deur van mijn oude kamer. De deur piepte toen ik hem opendeed en in de deuropening werd ik geconfronteerd met mijn jeugd. Het zag er nog steeds uit als ik me kon herinneren. Moeder wilde dat de kamer authentiek bleef zodat ik altijd een thuis zou hebben. De simpele wens van een dode kon zo geëerbiedigd worden. Het grote herenhuis had genoeg kamers. Voor mij was het een confrontatie met mezelf, alsof ik terug ging in de tijd. De deur sloot ik achter me. Het te kleine bed straalde warmte uit door de zelfgemaakte deken van kleurig materiaal. Het was een gigantische blikvanger. Ze was er een half jaar mee bezig geweest.
Met mijn voeten trapte ik zoals ik gewoon was mijn schoenen uit. De stijven gaan zo stuk zei Josina altijd. Ik keek er nog eens naar en ze had gelijk maar ja, wat had zij er nu nog aan. En ik dan. Fuck wat heb ik gedaan. Mijn broek knoopte ik los en gooide hem over de kleine televisiestoel.

Met een zucht ging op de rand van het bed zitten. Met mijn handen in mijn nek liet ik me beheerst achterover zakken. Het plafond was blauw met witte sterren en het visnet met de imitatie zaagvis hing nog precies zoals vroeger. Mijn wangen gloeiden. Was zij er nog maar. Zij zou wel raad weten. Ik sloot mijn ogen en ik zag mama voor me opduiken. Slierten mist kwamen voor mijn ogen en dromen overvielen me

Geschrokken door het harde gebons op de deur zat ik met een ruk overeind. In paniek zocht ik klauwend mijn pistool. De deur ging open en Marco bracht het dienblad met mijn ontbijt, zoals vroeger. Hij zette het blad op het bed, keek mij vervolgens met liefde aan en zei.
"Alles is al opgeruimd. Ook je pistool."
Mijn dankbare blik werd direct opgevangen. Het was goed.
"Ik heb geen honger, bedankt Marco", zei ik.
"U moet toch eten, jonge meester. Uw vliegtuig vertrekt over twee uur. Het is een lange vlucht naar Napoli".
"Ik kijk wel even Marco, bedankt voor alles."
Marco knikte typisch zoals hij altijd deed en liep naar de deur. Maar voordat hij de deur opende draaide hij zich nog eens om en zei,
"Uw kleding en persoonlijke zaken staan al op Schiphol. De verschoning van vandaag kom ik zo brengen" Zonder antwoord af te wachten draaide hij zich om en verliet de slaapkamer. Hij had vannacht niet geslapen.
"Shit, dacht ik. Nu is het gebeurd met me. Nu kan ik nooit meer een gewoon anoniem leven leiden zoals ik dat eerst deed." Stoïcijns kleedde ik me verder uit.
Onder de douche voelde ik me redelijk opknappen. Het water kleurde rood en ik keek erna en zag Josina’s laatste restje leven, mij vaag verlaten.
Toen ik afgedroogd de slaapkamer weer in liep zag ik dat de schone kleding al op het bed lag. Nadat ik me had aangekleed en nog bezig was met mijn stropdas, klopte er iemand op de deur.
"Binnen", riep ik. Mijn vader kwam de kamer inlopen.
"Alles is geregeld.", zei hij en nam het knopen van mijn das over.
"Zo............ klaar:", zei hij.

"In Italië moet je een aantal zaken voor me regelen. Daarna kunnen we kijken hoe we je weer terugplaatsen in deze maatschappij en onder welke naam, tenminste als je dat wilt."
"Hoelang moet ik wegblijven?", vroeg ik. en verheugde me op de nachtelijke uitjes in de binnenstad van Napoli.
"Dat ligt eraan. Maar minimaal toch een jaar"
"Goed, geen probleem. Staan de zaken die moet regelen op papier?"
"Nee, alles is encrypted gemaild naar de jou bekende e-mail adressen.", zei hij en hij lachte omdat ik wist dat hij zoveel moeite had met de veranderingen in techniek en wetenschap. Hij wist wel dat nieuwe technologie nieuwe mogelijk heden bood met betrekking tot zaken.
Ik pakte de overjas aan die mijn vader me gaf. Samen liepen we naar beneden. Buiten stond de zwarte familie limousine voor de grote trap van de hoofdingang. Traditioneel kuste ik mijn vader op de wangen gedag en liep zwijgend de trap af. Marco opende de deur van de limousine. Voor deze gelegenheid had hij een zwart chauffeurspak aan getrokken. Hij lachte vriendelijk naar me en ik glimlachte terug. Al meer dan dertig jaar een vriend van de familia en vertrouwenspersoon van mijn vader. Bovendien zijn allerbeste vriend. Hij zou mijn vader nooit zo’n pijn willen aandoen zoals David mij aangedaan had. Veel over na te denken had ik niet meer. Marco zette zijn pet pas weer op toen hij de deur gesloten had. Het rechter achterraam gaf mij de gelegenheid nog eens te staren naar de trotste oude heer die ik mijn vader mocht noemen. Hij zwaaide zoals een oude Italiaan betaamde en ik groette als vanzelf terug. De hond naast me negeerde ik volkomen. Ik had er altijd een hekel aan gehad. Zelfs toen ik klein was. Hij zei niets maar lette goed op. Het was zijn werk en daarvoor respecteerde ik hem.
In het vliegtuig werd ik naar de Starclass gebracht door een fraai uitziende stewardess van ALItalia. De Telegraaf lag op de stoel. Ik pakte de krant en ging zitten. Automatisch sloeg ik de krant open en zocht de column van Herman maar ik vond hem niet. Toen ik de krant dichtvouwde zag ik pas de kop op de voorpagina. Herman B. pleegt zelfmoord. Tranen sprongen in mijn ogen en drupte op de kleurige advertentie van Macdonalds: "Twee hamburgers voor de prijs van een". Wat een kutwereld dacht ik. Een van de meest extravagante mannen van dit land is dood en ik ben gisteren een beetje met hem meegestorven. Wat een gemis. Toen ik de voorpagina verder afstruinde viel mij nog een advertentie op. De nieuwste film "Death on Delivery II", vandaag in premiere. Kon dat zomaar, was het toeval? Wist ik veel..........................

Aantal keer bekeken: 2375
Waardering: 6.33 op 10
Geef een cijfer:

Verhalen

Wilt u een verhaaltje lezen uit één van de onderstaande categorieën? Klik dan gewoon op een categorie en u komt op de pagina met de verhalen van deze bepaalde categorie.

Verhalen posten

Hebt u zelf een verhaaltje geschreven? Of een onvergetelijke blunder tegengekomen, of iets anders. En je wilt er anderen mee amuseren, lezen? Met verhalenlezen.nl kan dat geen probleem zijn. Klik hier om een verhaal te posten!

Statistieken

Totaal verhalen: 5184
Totaal categorieën: 10
Totaal 230 bezoekers online