Lees het verhaaltje: verhaal van eve op verhalenlezen.

verhaal van eve.

U leest om dit moment het verhaal verhaal van eve gepost door hd. Dit verhaal is gepost in de categorie liefdes verhalen. Wilt u een zelf geschreven, of een mooi verhaaltje posten? Klik daarvoor hier.

Wilt u terug naar liefdes verhalen?
Categorie: liefdes verhalen
Gepost door: hd
Gepost op: 2010-7-14

Verhaal:

verhaal van eve
(Dagboek)verhaal van Eve

Hey ik ben Eve. Iemand die net als iedereen jong is geweest en op een middelbare school heeft gezeten. Mijn dagboek gaat voor een grootste gedeelte over school, maar ook over liefde en problemen. Je kunt in mij dagboek verhaal lezen hoe mijn middelbare school tijd verliep en daarna.

Hard sloeg ik toen de deur achter mij dicht. En liep naar de bushalte. Mijn eerste schooldag op de middelbareschool. Ik weet het nog zo goed en wat was ik zenuwachtig zeg! Na de lange bus en trein reis overleefd te hebben hoefde ik nog maar 5 minuutjes te lopen naar mijn school. Ik was te laat..Niet vreemd voor mijn doen. De congiërge wees mij de weg naar het klaslokaal waar ik moest zijn. Na een lange gang doorgelopen te hebben, kwam ik aan bij lokaal 5, een groot lokaal met groene muren.
Ik deed de deur open en zei heel slim: 'Ik ben te laat.'
'Je meent het!', riep een jongen met blond haar naar me. Ik voelde me rood worden tot aan mijn tenen. Hoe kon ik zo'n snuggere opmerking maken! De leraar wees naar een leeg tafeltje midden in de klas. Ik zag iedereen naar me kijken.
Ze keken naar me alsof ik van een andere wereld kwam, minstends uit een ontwikkelingsland.

De leraar begon te vertellen over wat voor vakken we kregen en wat we straks zouden gaan doen.
Ik zat een beetje om me heen te kijken. Hoe iedereen er uit zag en wat ze aan hadden.
Al snel viel het me op dat ik helemaal niet bij de rest paste. De meiden hadden allemaal van die strakke spijkerbroeken aan
en kortte truitjes de niet verder dan de navel kwamen. Make-up op en allemaal een Eastpak tas.
En de jongens liepen rond in trainingsbroeken,
die op dat moment blijkbaar hot waren bij hun en natuurlijk ook een allemaal een Eastpak tas.
En ik, ik zat daar met een wijde legerbroek en een te groot t-shirt. Geen make-up op. En al helemaal geen Eastpak.
Dat ik er anders uitzag viel ook de rest van de klas op.
Na een rondleiding door de school, viel de rest van de school op dat ik er niet uit zag.
Verschillende woorden werden naar mijn kop gevlogen. "Moerassmonster, lelijkerd, griezel, hutkoffer!"
Je kon het zo gek niet bedenken of ik was het wel.
Dat was dus mijn eerste dag....

De volgende dag hadden we sportdag. We moesten met zijn allen verzamelen in de aula.
Per klas een eigen tafel. Ik raakte aan de praat met iemand uit mijn klas. Ik vond haar wel aardig.
Maar al snel zag ik een gymschoen voorbij vliegen. Míjn gymschoen....
Iedereen moest lachen, zelfs dat meisje wat mij wel aardig leek. Ik voelde me zwaar rot.
Toen ik na een poos zeuren mijn gymschoen nog niet terug terug kreeg, ben ik de aula uitgelopen.
Ik moest huilen. En ben meteen naar huis gegaan.
Toen ik thuis kwam deed ik net of ik heel vrolijk was. Mijn moeder vroeg hoe mijn schooldag was. Ik zei haar maar dat ik het echt heel gezellig vond. En dat ik al weer uitkeek naar de volgende dag.
Mijn gymschoen heb ik nooit meer terug gevonden. Het geeft niet, ze mogen hem houden, ik vond ze toch lelijk.
Na een maand zo door gegaan, gepest worden en geen vriendinnen hebben, had ik er schoon genoeg van.

'Wat zij kunnen kan ik tien keer beter!', zei ik hardop. Ik begon over een plan na te denken zodat ze respect voor mij zouden krijgen.
Ik moest er voorzichtig en rustig aan aanpakken vond ik.
Ik bedacht me dat niemand van de leerlingen uit mijn klas ooit een grote mond durfde te geven aan een leraar of lerares.
En had besloten om dat dus wel te durfen. En daarbij, ik moest me toch op iemand afreageren dus waarom niet op leraren?
Ik begon mijn plan meteen op maandag. Ik zat bij wiskunde en hij leek me we een geschikte om eens flink aan te pakken.
De goedaardige man vond het wel tof om de kinderen aan te spreken met "jow". Opzich is het wel een aardige vent maar hij wilde te populair doen.
Dus hij: 'Jow! wil jij het antwoord geven op die som?'
'Ten eerste meneer, ik het geen Jow ik heb een voornaam. En ten tweede, je stelt die vraag maar lekker aan iemand anders want jouw lessen boeien mij dus echt niet!'
'Als je er geen zin in hebt ga dan lekker buitenspelen!', haakte hij er op in.
De hele klas was stil iedereen keek weer naar me.
'En als ik daar nou ook geen zin in heb meneer?'
'Verdwijn!! Je gaat je meteen melden bij de directie', zei de man.
'Ik denk dat ik toch maar liever ga buitenspelen dan, doei!!', ik pakte mijn tas en liep de klas uit.
'Dus zo makkelijk is het dus...', dacht ik lachend. Maar om het rustig aan te pakken is eigenlijk best wle weinig van gekomen.

'Eve!!!'
Na nog geen halve stap buiten gezet te hebben hoor de ik mijn naam. En bleef staan, de rillingen liepen over mijn rug en mijn hart sloeg een slag over.
'Eve, ben je doof?'
Het was Thomas, de gymleraar.'Nee ik ben niet doof, ik hoor je toch?'
Thomas moest lachen. Thomas was trouwens de enigste leraar met een beetje humor en waar ik wel goed mee opschieten kon.
Hij was best redelijk op de hoogte van mijn toestand op school. Ik kon altijd met hem lachen, hij heeft de zelfde droge humor als ik.
'Wat doe jij hier op dit tijdstip? Verdwaald?', vroeg Thomas nog steeds met een grote lach op zijn gezicht.
'Nee.'
'Wat dan, Eve?'
Ik haalde mijn schouders op. Ik wist als ik zou zeggen wat ik bij die man had geflikt ik zeker niet zonder figuurlijke kleerscheuren uit school kwam. Want volgens hem ben ik "lief". Lief....hah! Hij moest eens weten.
'Meneer, je moet niet zo doorvragen. Ik loop hier en jij loopt naast me einde verhaal', zei ik.
'Zijn we sagerijnig?'
'Ik weet niet wat jullie zijn, maar ik ga naar huis.' Ik begon geïriteerd te raken van zijn opmerkingen waar ik eerst zo om moest lachen. 'Ik weet niet wat het is Eve, maar wat je nu doet is niet in de haak. Ik kom er nog wel achter wat je hier doet. Je weet dat het verboden is de deur uit te lopen als er geen pauze is.'
'Ben je klaar met je verhaal, het begint me te vervelen namelijk.', zei ik met een kwaataardig gezicht.
Thomas begon boos te worden: 'Waar is dat meisje opeens gebleven waar ik zo van lachen kon?'
'Weet ik veel, zoek haar op in de goudengids!!! Ik ga nu, doei!!'
Ik liep door. Zo trots als ik net was, zo rot voel ik me nu weer.
Waarom laat ik zo met me sollen? Waarom denk ik zo hatelijk? Waarom kaffer ik de gene af die mij nog het gevoel geeft nog "iets" te zijn? Ik ben zo stom!!!!!

Toen ik thuis kwam, was er niemand. Er hing een briefje op de ijskast
'Schat er ligt eten in de ijskast. Ik ben vanavond ron 11 uur pas thuis. Mam'
Ik had dus lekker het rijk voor mij alleen. Dat betekend voor mij dus mijn volumeknop van de radio op 10.

Toen ik 's ochtend wakker werd voelde ik al dat ik weer eens te laat op school zou komen. Het was gewoon te licht buiten.
En ja ik had gelijk, het was half tien en ik moest om kwart voor 9 op school zijn. Als ik me nu dus zou aankleden zou ik de bus van 10 uur nog wel kunnen halen en zou ik om half 1 op school zijn. Ik zocht mijn kleding bij elkaar en poetste mijn tanden. En ook nog even een briefje maken met dat ik naar de tandarts ben geweest en de nagemaakte handtekening van mijn moeder, dat doe ik wel eens vaker, wat maakt het uit.

Eenmaal in de bus dacht aan wat gisteren gebeurd was. Met de sukkel van wiskunde en Thomas...
Thomas...er was wat raars me die man, hij was de enige die zo aardig tegen mij is terwijl hij flink tekeer kan gaan tegen leerlingen. Hij leek zich altijd zo'n zorgen om mij te maken. Misschien vind hij me zielig ofzo...Maar goed wat maakt het uit, ik ben blij dat er teminste nog iemand is die mij de moeite waard vind.
Na de verschrikkelijke reis gemaakt te hebben naar school kwam ik eindelijk aan. Ik liep naar school en leverde het briefje in bij de congerge. De pauze was al weer voorbij en ik moest naar nederlands. Het enige vak wat ik opzich wel leuk vind nu. We moeten gedichten maken voor een opdracht en ik had de mijne al een uur na het krijgen de opdracht af. We moeten onze gedichten voor dragen aan de klas. Ik liep de klas binnen en ging achteraan, onderuitgezakt op een stoel zitten. Ik pakte mijn gedicht en ging een beetje naar buiten zitten staren. Na dat iedereen zijn spullen er bij gepakt had, begon de les.
De leraar koos uitgerekend mij uit om als eerst het gedicht voor te dragen. Ik hoorde al een paar meiden uit mijn klas gniffellen.
Ik ging voor de klas staan en haalde diep adem met knikkende knieën las ik mijn gedicht op.

Ik keek op in de klas en zag dat niemand meer wat te zeggen had. Ze staarden me aan maar zeiden niks.
'Heb je dit zelf geschreven Eve?', vroeg mijn leraar.
'Ja...'
'Zo'n mooi gedicht heb ik tijden niet meer gehoord van een van mijn leerlingen, zou je het erg vinden als ik hem mag houden?'
'Mij best, u gaat u gang maar', mompelde ik. En ik gaf hem mijn gedicht.
Ik mocht weer gaan zitten en liep vlug naar me plaats. Het gegniffel hoor ik nog steeds niet....Misschien ben ik nu even dood.
De andere gedichten hoorde ik niet eens meer, buiten was het intressanter dan binnen. Op het veld zag ik dat er buiten gymles werd gegeven. Ik keek naar Thomas, hoe hij stond uit te leggen en hoe hij bewoog. Jammer dat ik zo onaardig tegen hem was, ik had gewoon m'n kop moeten houden tegen hem.
Toen de school 4 uur later uit was en over het schoolplein liep, kwam ik Thomas prompt weer tegen. Waarom kom ik hem altijd weer tegen op het moment dat ik daar net geen behoefte aan heb. Hij kwam op me af gelopen, ik liep door. Hij kwam naast me lopen met een lach van oor tot oor. 'Mooi gedicht!, zei Thomas.
'Dank je...heeft iedereen hem mogen bewonderen ofzo?', zei ik een beetje sarcastisch. 'Ja meneer Molendam was erg onder de indruk van je schrijven, schrijf je vaker?'
'Ik schrijf al heel lang en mede door mijn lange saaie bus reizen probeer ik zo mijn tijd te vullen, je mag er wel een keer een paar lezen als je wilt hoor.', ik schrok van mijn lompe reactie. 'Ja dat wil ik wel!..Zeg, ik ben klaar nu ik kan je wel een lift geven als je dat wilt?', vroeg Thomas enthousiast. 'Nee dank je, ik red het zo wel', ik werd verlegen. Na een stukje verder met hem mee gelopen te zijn ging ik naar mijn bus.

Een paar weken is het goed gegaan op school en in de klas. Ze lieten me me rust en ik kreeg geen op merkingen naar me hoofd geslingerd. Tot aan gisteren. Ik liep van school vandaan naar de bushalte toe, toen er twee meiden achter me aan gelopen kwamen. 'Jémig wat een monster moet je zien!', lachten ze. Ik besloot dat het zo echt niet meer langer kon. Ik draaide me om deed net of ik die twee meiden niet zag en liep richting het dorp. Ik moest en zou naar de kapper die poedelkop van mij moest nu maar eens afgelopen zijn! Na tien minuten gelopen te hebben gooide ik de duer van de kapperszaak open. "Kan ik je ergens mee helpen?", vroeg de vrouw vriendelijk. (Ja waar zou jij me nou mee kunnen helpen)
'Ja, ik wou graag mijn haar laten knippen, alstublief", zei ik op mijn vriendelijke toon.
De vrouw wees mij een kappers stoel waar ik op moest zitten. Na vijf minuten kwam er een andere vrouw aangelopen met een hele koffer met kappersspullen. 'Vertel maar, in welk model wil je je haar hebben?', vroeg ze net zo slijmerig als de andere vrouw. Ik zei haar dat het me niet veel uitmaakte zolang het maar niet te kort is maar ook niet meer zo pluist.
Ze begon te knippen, ik durfde niet te kijken dus hiel mijn ogen dicht. Na een half uur minuten zei ze dat ze klaar was en vroeg wat ik er van vond. Ik deed mijn ogen open en keek in de grote spiegel. 'Wow! Ik lijk wel een heel ander persoon!', gierde ik het uit.
Ze gaf me wat tips voor het verzorgen van mijn haar. Ik rekende af en liep de deur weer uit. Ik keek op me horloge, het was 3 uur. Dan kon ik nog wel even naar was kleding winkels daar mijn geld uit geven. Ik besloot om voor donkere kleuren te kiezen en niet meer van die lieve kleurtjes was ik de laatste 14 jaar van mijn leven ingehesen was. Ik had 2 broeken en 6 truitjes gekocht. Ik had in een paar uur tijd 120 Euro uitgegeven. Zal me moeder blij mee zijn als ze dat hoort.
Ik kwam rond etenstijd thuis. 'Zo!! Wat zie jij er anders uit, opwelling gehad??', riep mijn moeder.
'Ja zoiets...', mompelde ik. Ik liet mijn nieuwe kleren aan haar zien. 'Duur?', vroeg ze.
'Nee viel wel mee', zei ik. Na mijn verbazing zei ze dat ik toch toe was aan nieuwe kleren en dat ze ze heel apart vond.
Heel apart wil bij mijn moeder zeggen dat ze het gewoon niet mooi vind, maar daar neem ik genoegen aan.
De volgende ochtend moest ik weer rennen naar de bus. Vreselijk! Ik word misselijk van die bus en trein reizen iederedag!
Waarom wonen we dan ook in zo'n gat van een dorpje! En waarom was ik zo eigenwijs met mijn school keuze. Als ik nou gewoon op een school was gegaan in de provincie dan had ik dit gezeik ook niet nog eens gehad.
Ik was ondertussen trouwens wel al gewend aan mijn nieuwe look, nu de school nog.
Na die rot reis kwam ik op school aan. Ik liep met de klas naar binnen en ging achter aan zitten. Saskia kwam naast me zitten en keek me aan. 'Wat zie je er anders uit zeg....leuk!', zei Saskia. Ik begon een beetje te blozen. 'Dank je, ja dacht ach tijd voor wat anders.', antwoorde ik haar.
Saskia heb ik trouwens altijd al best aardig gevonden, ze is niet populair maar behoort zeker niet tot de laagsten. De volgende les dat we na de pauze hadden was gym. Saskia en ik liepen samen naar buiten naar het gymlokaal. 'Wil je er ook één?', vroeg ze en ze pakte een sigaret. 'Ik rook niet', zei ik. Saskia keek me aan.
'Neem hem nou maar het zal je goed doen.' Twijfelend nam ik de sigaret aan en nam een trekje. Eigenlijk was het veel minder vies dan ik dacht, maar niet echt lekker. We kwamen aan bij de gymzaal en gingen voor de deur zitten. We zagen Thomas aan komen met een stel hockey sticks in een groot net. 'Lekkerding is dat hè, en hij ook nog zo jong 23', fluisterde ze in mijn oor.
'Ja hij kan er zeker mee door...en jong is hij zeker nog voor een leraar', fluisterde ik terug.
'Zitten we te fluisteren dames? Dat mag niet in gezelschap weten jullie dat?', Thomas ging naast me zitten voor de gymzaal.
'Hey, je ziet er anders uit, Eve, ik zou je bijna niet meer herkennen! En wat zie ik nou, een sigaret, ik wist niet dat je rookte hoe lang dan al?', vroeg Thomas
Saskia keek op haar horloge. '3 minuten en 5 seconde precies meneer', zei ze gierend.
Ik kreeg er een beetje de zenuwen van. Wat maakt hem in vredesnaam nou uit, dacht ik.
'Oh ik hoor het al Saskia heeft een slechte invloed op je', grapte hij. Thomas stond op en pakte zijn net met hockeysticks.
Saskia stond ook op. 'Helemaal vergeten, ik moet nog naar de tandarts, meneer ik kom deze les niet hoor', riep ze. En ze liep vlug weg naar de fietsen stalling. Ik stond ook op. 'Dat heeft ze ook snel besloten', zei ik. Thomas moest lachen. 'Wil je me even mee helpen alles op zijn plaats te zetten voor de les?', vroeg Thomas. Ik liep met hem de gymzaal binnen en we kwamen in de grote lege zaal.

Thomas legde uit wat de bedoeling was en waar alles moest staan. We bouwden alles op alsof onze leven er van af hing. Na 5 minuten hadden we alles voor elkaar. Thomas ging op een bankje zitten en vroeg of ik even naast hem kwam zitten. Ik liep naar hem toe en ging zo gezegd zo gedaan naast hem zitten. 'Waarom ben je zo aan het veranderen Eve? Je bent niet je zelf meer, is er wat aan de hand?', vroeg Thomas ernstig. Ik herinnerde in ene een liedje van een aantal jaren geleden die gezongen werd door twee mannen, 'ik ben me zelf niet of al die jaren nooit geweest'.
Ik wist even niets te zeggen. 'Thomas....', begon ik. 'Waarom maak je je zo'n zorgen over me? Ik bedoel, ik ben een puber, ik verander ja dat klopt. en we zijn toch niet getrouwd ofzo?!'
'Wordt je nog gepest?'
'Nee het is al minder sinds....', ik stopte halverwege de zin. Thomas maakte mijn zin af: 'Sinds je gedrag totaal veranderd is, je bent leuk zoals je bent Eve, onthoud dat.'
Ik voelde me rot, hij had me door. De enige persoon die ik in korte tijd door en door ben gaan vertrouwen, prikte dwars door me heen. Ik voelde een traan over me wang rollen. Thomas pakte een basketbal. 'Hier pak aan', zei hij en hield de bal voor me neus. 'En gooi nu bal nu zo hard als je kan maar eens tegen die muur aan, dat werkt geloof ben, ik ben er heel goed in', hij wees naar de muur aan de andere kant van de zaal. Ik stond op en gooide de bal richting de muur. Het was veel te zacht. Thomas rende naar de bal en pakte het op. 'Je moet hem zo hard gooien als je kan, alle verdriet en kwaad moet je er gewoon uit rammen, kijk zo...' Thomas gooide loeihard de bal tegen de muur, het viel mij mee dat dat ding niet uitelkaar spatte. Met grote snelheid kwam de bal weer terug gestuiterd, ik ving de bal en gooide hem met alle kwaad, verdriet en pijn die ik in mij had tegen de muur aan. Het haalde minstends de snelheid die Thomas zijn gooi net maakte. Ik raapte de bal op en keek er naar. Nog meer tranen rolden over mijn wangen. 'Ik wil niet meer! Ik kan het echt niet!', schreeuwde ik half door me tranen heen. Thomas kwam naar me toe gelopen en sloeg zijn armen om mij heen. 'Rustig maar, je hoeft niets te zeggen, huil eerst maar.', fluisterde hij zachtjes.
Toen we daar zo stonden herinner ik me wat Saskia zei: 'Lekker ding is dat hè.'
Ik voelde een soort genegenheid waarvan ik had gedacht dat ik het nooit zou voelen voor iemand. Ik stond in de armen van iemand dat op dat moment geen leraar meer was maar een hele goede vriend. Een goede vriend waar ik langzaam meer voor ga voelen. Meer voor Thomas voelen mag en kan niet, hij is mijn leraar en ik zijn leerling, het mag niet.
Thomas liet me los. 'Kom we gaan nog even van de laatste tien minuten van de pauze genieten', zei Thomas en pakte zijn tas.
Hij rommelde er wat in en er kwamen twee sigaretten uit. 'Een voor jou en een voor mij', zei hij met een glimlach rond zijn mond. We liepen naar buiten en hij stak me een aansteker toe. 'Dank je wel, bedankt voor alles', zei ik. Thomas gaf me een knipoog. 'We zien elkaar', hij gaf me een schouderklop en liep richting school. Ik bleef nog evenstaan en keek hem na.
Na deze verschrikkelijke dag vlogen de weken voorbij. De zon begon weer volop te schijnen en de zomer vakantie stond weer de deur. Mijn verjaardag kwam ook steeds dichterbij, in de vakantie zou ik 15 jaar worden. Gedachten spookte in mijn hoofd. Ik dacht na over al dat reisen wat ik met de bus en de trein heb gemaakt. Dat ik eigenlijk nooit het gevoel in dit helejaar heb gehad eens vrij te hebben. Ik heb ook het gevoel of ik in een jaar tijd te snel volwassen ben geworden. De speciale band die Thomas en ik hebben is sterket geworden. Ik durf hem nu alles te vertellen, we praten over de meest zotste dingen die je maar kan bedenken maar ook veel over de liefde. De gesprekken tussen hem en mij zijn veel personelijker geworden, meer dan dat eigenlijk zou mogen. Maar ik zie hem zo graag en ik hoop ook een beetje hij mij ook. Morgen, als het vrijdag is, moet ik mijn boeken in leveren. De officiële laatste dag voor de zomervakantie. 7 weken lang moet ik de gesprekken van Thomas en mij missen.
Een week heb ik in een roes geleefd, ik mis zijn gesprekken echt. Ik werd wakker keek op mijn wekker, het was zaterdag half 12 in de ochtend. Ik kleedde me aan en liep naar beneden. Ik ging op de bank zitten en mijn moeder kwam de huiskamer binnen. 'Wat kijk je bedenkelijk', zei mijn moeder. 'Ja, ik....', stamelde ik.
'Wat is er nou, zeg het maar', vroeg mijn moeder door. Ik zucht diep en begon mijn verhaal. Ik vertelde haar dat ik zo lamlendig werd van iedere dag dat reisen naar school en dat ik nou al bijna een jaar het idee hebt alsof ik niet echt geleefd heb, mijn weekenden lijken zo kort en ik word er ontzettend gestresst van. Mijn moeder vroeg of ik zelf een oplossing had. Zo was mijn moeder voor ieder probleem moet je zelf eerst proberen een oplossing te zoeken. 'Als ik nou eens dichter bij school zou kunnen wonen', zei ik bedenkelijk. 'En dan? Zou je dat een goede oplossing vinden?', vroeg mijn moeder.
'Misschien wel, ik zou het toch kunnen proberen?', zei ik rustig. Mijn moeder keek me aan. 'Zou je dat kunnen ver hier van dan? Ik bedoel je mag misschien wel volwassen voor je leeftijd zijn, misschien een beetje te volwassen, maar weet je wel hoeveel verantwoordelijkheid dat is? Je moet je huis schoon houden en je huiswerk, alles', zei mijn moeder stellig.
'En het geld...', voegde ik er aan toe. 'Geld hoeft geen probleem te zijn, je weet dat je vader en ik alles voor je over hebben.', ratelde ze door.
Mijn vader en moeder zijn gescheiden toen ze zwanger van mij was. Ze probeerden een relatie te redden door mij te nemen, ik zou hun redding zijn, dachten ze.

Een week ging voorbij en mijn besluit stond nog altijd vast. Ik ging dichter bij school wonen. Mijn ouders vonden het goed als ik me aanmelde bij een sociaalwerker die woonbegeleiding voor mij regelde. Over geld zou niet gesproken worden.
Midden in de zomervakantie was alles dan ook zo geregeld ik zou een kamer krijgen in de stad waar mijn school ook stond. Nog geen 3 dagen naar het vinden van een kamer waren mijn spullen al ingepakt en we zaten in de auto naar mijn nieuwe woning. Alles was al geregeld, de inrichting alles. Ik hoefde alleen nog mijn spulletjes een plaats te geven. Mijn ouders zijn de heledag bij mij gebleven om mij te helpen met alles op zijn plaats te zetten. 'S avonds bleven ze weg, en ik bleef alleen achter.
Ik voelde me eenszaam, gelukkig en weet ik veel te gelijk. Over twee weken moest ik weer naar school. Ik had bijna al mijn schoolboeken voor het 2e jaar als thuis, had ze allemaal al gekaft en ze stonden netjes klaar op een stapeltje om gebruikt te worden. Ik vond het een beter plan om nog even niet aan school te denken en maar lekker in mijn bed te gaan. Ik had me uitgekleed en toen mijn hoofd amper het kussen raakte viel ik al in slaap.

Ik werd wakker van een hongergevoel. Mijn wekker gaf 15.00 uur aan en ik schoot uit mijn bed. Ik heb 15 uur lang liggen slapen, belachelijk! Ik kleedde me weer aan en zocht wat te eten.
Na dat ik eindelijk wat naar binnen had gewerkt ging mijn telefoon over. 'Met Eve...', zei ik blij. Het was Lies mijn vriedin uit het gat wat ze ooit dorp hebben genoemd. Ze had mijn nummer gekregen van mijn ouders en ze vroeg hoe het met mij ging.
'Ja goed! Echt heerlijk hier, waarom kom je niet een keertje lang?', zei ik. Lies is net zo impulsief als ik en ze vroeg of ze niet meteen vandaag mocht komen haar vader zou haar dan wel kunnen brengen en dan zouden we 's avonds naar een eetcafe konden gaan en dat haar vader haar om 11 uur 's avonds wel weer wou op kunnen halen. Ik merkte al meteen aan Lies dat ze het hele plan al uitgedacht had en ik kon natuurlijk niet meer weigeren, niet dat ik dat zou doen eigenlijk.
Zo gezegd zo gedaan. Lies stond om half 7 al op de stoep en ik begeleide haar naar boven waar mijn kamer was. 'Mooi joh! Dat wil ik ook!', brulde ze uit.
'Wie niet!', zei ik lachend. We ploften neer op de bank voor de tv ik had al een bak chips en drinken op tafel gezet.
Rond kwat over 8 gingen we een leuke eetcafe opzoeken in de stad. We kwamen aan bij een café die 'De Bocaal' heette en we stapten naar binnen. Wat mij meteen opviel was de gezellige bar en de knappe jongens die er achter stonden. We zochten een tafeltje. 'Nee die wil ik niet, deze tafel wiebeld', zei Lies.
'Nou het kan aan mij liggen hoor maar volgens mij wiebelen ze allemaal!', zei ik. We besloten maar een tafel te nemen en we pakten de kaart. Even later kwam er een jongens naar ons toe: Kan ik een bestelling op nemen?
We vroegen allebei om een kindermenu, oke het staat misschien wat raar maar de kindermenu's vinden Lies en ik altijd het lekkerst. Een kwartier laten stond er een heerlijk kindermenu voor ons klaar. Na dat we alles hadden opgeten was het al een stuk drukker in het café en we besloten om een drankje te nemen aan de bar. We bestelden allebei een glas bier, we zagen er toch ouder uit dan dat we waren dus dat was geen probleem. We kletsten aan een stuk door over mijn school en haar school, hoe ze het thuis had en hoe stoer ze het vond dat ik alleen woonde. 'Maar zijn er leuke jongens bij jou op school', vroeg Lies.
'Nee niet echt, nou...niet lachen hoor maar daar is dus een leraren die is echt ontiegelijk lekker...', zei ik wat verlegen.
Lies keek me aan. 'Ben je verliefd op hem?', vroeg ze zacht. 'Nee ik ben niet verliefd maar hij is wel lief, je kan echt alles met hem bespreken en hij is leuk om naar te kijken', zei ik bedenkelijk. 'Nou ik ben blij dat je dan nog iemand hebt om mee te spreken nu je zo ver van huis woont, lekker handig toch!', zei Lies vrolijk. We begonnen aan ons tweede biertje. Ik keek wat rond en halverwegen een slok verslikte ik me half in mijn bier. Alsof de duivel er mee speelde, daat stond Thomas! 'Wat doe je nou weer!', riep Lies uit. Ik zei haar dat ze om naar links moest kijken als ze Thomas wou zien. We keken naar hem en op dat moment draaide Thomas zich om. 'Kom we gaan.', ik trok Lies van haar kruk. Thomas kwam meteen op ons afgelopen en gaf me een ram op mijn schouder. 'Hé Eve! Wat toevallig zeg', riep Thomas vrolijk. Hij stelde zich voor aan Lies. Ik zag aan Lies dat ze hem ook erg aantrekkelijk vond. 'Ja eh, we wilden net naar huis het is half elf en over een half uur wordt Lies opgehaald door haar vader', zei ik zenuwachtig. 'Moeten jullie lopend naar huis? Het is al bijna donker hoor, ik loop wel gezellig mee kunnen we meteen even wat bij kletsen', ratelde Thomas door. Lies keek me aan: 'Ja is goed, gezellig!'
Iets over half 11 kwamen we aan bij de voordeur van het pand waar ik woonde. Lies haar vader stond al klaar en ze was eigenlijk al meteen klaar om mee tegaan. Ze gaf Thomas een hand en omhelsde mij. 'Ik vond het erg gezellig! Dit moeten we een keer over doen Eve!', zei ze terwijl ze instapte naast haar vader. Thomas en ik keken de auto na. Thomas keek naar het pand. 'Woon je hier met je ouders?', vroeg Thomas en keek omhoog. 'Nee ik ben hier pas komen wonen, voor school, het reizen werd te lang waardoor ik nergens meer tijd en fut voor had en met hulp van mijn ouders en woonbegeleiding mocht ik hier komen wonen. Je mag wel even binnen kijken als je wilt?' Ik schrok zelf van mijn vraag. Wie vraagt er nou een leraar (want zo is het toch) mee om te kijken naar je kamer?! Maar naar mijn verbazing stemde Thomas er mee in.

Ik deed de deur van het slot en Thomas liep achter mij aan naar boven. Ik deed mijn kamer deur ook van het slot en liet hem binnen. Daar stonden we dan....Ik voelde me wat ongemakkelijk eigenlijk op dat moment. Maar ik vroeg Thomas of hij wat wou drinken, moest toch wat. Thomas wou een cola, ik nam het zelfde. We ploften op de bank nee en Thomas keek wat om zich heen. 'Leuk hoor, niet saai alleen?' Ik moest lachen. 'Wat denk je zelf? Je word alleen wakker niemand en niemand die je groet. Maar met een gezellig muziekje op of de tv aan valt de stilte wel mee hoor!', loog ik. Thomas vroeg aan mij van wat voor muziek ik hield. Ik wees naar de cd kast die open stond. Thomas stond op en ging kijken. Hij pakte een cd en zette het zachtjes op. 'Mag ik deze dans van u mevrouw?' vroeg Thomas heel beleefd. 'Maar natuurlijk meneer', zei ik plechtig. 'Samen muziek luisteren is toch gezelliger dan alleen vind je ook niet? En er een gezellige dans bij is ook niet mis' zei hij lachend. Ik vroeg Thomas of hij ook alleen woonde. Hij zei dat hij toch wel het zelfde leven leidt als mij, je komt uit je werk ook niemand die je groet. En ook gaat de radio of tv aan.
Ik vond het best raar alles bij elkaar, ik had helemaal niet meer het idee of ik met een leraar stond te praten en te dansen. Maar met een goede kennis en een vriend. Ik voelde me het zelfde. Ik legde mijn hoofd op zijn schouder. Thomas hield mij steviger vast. Of het nou door de plotselinge eenzaamheid kwam of de opgekropte gevoelens die ik met mij mee droeg, ik begon te huilen. 'Wat is er? Vind je het niet leuk? Moet je het zeggen hoor, sorry ik wist niet dat...', stamelde Thomas.
'Nee het is niks, ik realiseer me nu pas eigenlijk hoe alleen ik me voel. Stom sorry, het ligt echt niet aan jou, echt niet!' zei ik snikkend. We gingen op de bank zitten en Thomas probeerde me te troosten, en gaf me een kusje op me voorhoofd. 'Je mag best huilen, je hoef je niet te schamen, je bent nu niet meer alleen', fluisterde hij sussend in mijn oor. Hij hield me stevig vast en ik had mijn armen om hem heen geslagen. Ik luisterde naar het kloppen van zijn hart en viel langzaam weg, ik viel in slaap.

De volgende dag werd ik ook weer wakker in zijn armen. Thomas sliep nog. Het was best raar dat hij daar zo naast mij zat/hing. Ik stond zachtjes op en maakte geroosterde boterhammen, ook voor Thomas. Thomas werd net wakker toen het brood uit de rootster sprong. 'Mmm ik ruik geroosterd brood.', zei hij. 'Wat wil je er op?', vroeg ik.
'Kaas, lekker.', zei hij slaperig. We aten samen het ontbijt op. 'Lekker geslapen?', vroeg ik. 'Als een blok, jij?'
'Ik ook, als een blok.', zei ik. 'Nee niet als een blok, als een roosje', grapte Thomas. Ik zei dat het me speet van gisteren. Thomas zei dat het echt niet gaf en als ik me weer eens rot voelde dat hij voor me klaar stond. Dat vond ik wel lief van hem. Na dat Thomas en ik het ontbijt op hadden stond hij op: 'Ik moet naar huis, heb nog paar klusjes te regelen.'
Ik stond ook op en liep met hem mee naar beneden om de deur van het slot te halen. Thomas zei: 'Je moet het echt doen hoor, als je het even niet meer ziet zitten, gewoon komen praten.'
Ik zei dat ik er over na zou denken. De deur was van het slot en hield hem voor Thomas open. Hij liep de deur uit en draaide zich om. We keken recht in elkaars ogen, ik in zijn zeeblauwe ogen en hij in mijn, zoals hij ooit gezegd heeft, blauwe twinkel ogen. We omhelsden elkaar alsof we voor eeuwig afscheid zouden nemen van elkaar.
We lieten elkaar weer los. 'Nou ik zie je wel weer een keer neem ik aan.', zei ik.
'Ja dat denk ik ook wel.', zei Thomas lachend. Thomas liep weg en ik sloot de deur. Ik rende weer terug naar boven en keek uit mijn raam naar Thomas die weg liep. Ik bleef net zo lang kijken tot ik hem niet meer kon zien. Vijf minuten later was was ik op de bank gaan zitten met een boek, niet om echt te lezen, maar meer om mijn gedachten ergens anders op te richten. Ik moest gewoon afleiding hebben.

Een week later was het weer zo ver, ik moest naar school. Eindelijk hoefde ik niet meer met de bus naar school en kon ik ervaren hoe het is om lekker uit te slapen en 10 minuten voor dat ik naar school moet op mijn fiets te stappen.
Met frisse moet zat ik op mijn fiets, wat had ik absoluut geen zin in school zeg! Maar goed het moest maar. Nog geen 5 minuten later reed ik het schoolplein op. Ik stapte van mijn fiets af en liep naar de ingang.
Op het grote mededelingen bord stond op welk lokaal ik heen moest. Lokaal 5 dus weer, het zelfde lokaal als vorig jaar waar alle ellende was begonnen. Ik was benieuwd wie mijn mentor voor dit jaar was en met een snelle pas liep ik naar het lokaal. Toen ik daar aan kwam kreeg ik de schrik van mijn leven, ik wou mij meteen omdraaien en weglopen. Want niemand anders dan Thomas zou onze mentor worden. Het kon niet en het mog niet, de toeval was gewoon te groot. 'Eve!', Saskia zat al in de klas en zag mij aan komen. 'Kom naast me zitten, ik zat al op je te wachten', Saskia haalde haar tas van de stoel af waar ik op moest komen te zitten. Met een zucht ging ik naast haar zitten en recht tegen over Thomas. Ik wist van Saskia hoe dol ze is op Thomas en dat ze alle aandacht probeert te krijgen van hem. Saskia praatte honderduit tegen Thomas, over hoe haar vakantie was en wat ze allemaal gedaan had. Ze vroeg aan Thomas wat hij in de vakantie had gedaan. 'Ik ben thuis gebleven en ik heb een nacht bij iemand gelogeerd, haha, dat was het spannend hè!, zei Thomas met een knipoog.
De bel ging en Thomas vroeg om stilte in de klas. Hij legde uit wat we dit jaar zouden gaan doen, het verschilde dus blijkbaar niet veel dan het 1e jaar alleen gaan we volgende week een dag naar Rotterdam. Na dat Thomas uitgesproken was moesten we naar de kantine om de rest van de boeken, die bij school afgeleverd waren, op te halen.
Ik had nog geen eens een halve stap in de kantine gezet en ik kreeg al weer een opmerking te horen: 'Hey kijk die trut die leeft nog! Met zo'n kop had ik allang gewenst dat mijn ouders me weggegooit zouden hebben bij mijn geboorte.'
Het was Fleur een meisje uit een 3e klas. Ik draaide me om en liep op haar af: 'Had je ook wat nieuws te vertellen of niet?', zei ik op een hatelijke toon. Fleur gaf een een harde duw, ik deinsde achter uit door haar kracht maar herstelde me weer snel. Met alle kracht duwde ik terug. Saskia riep nog dat ik het niet moest doen. Maar Fleur was dit keer te ver gegaan en had er schoon genoeg van. Fleur stompte hard in mijn buik en ik gaf haar een stoot op haar wang. Fleur sloeg me terug om mijn neus en begon al snel de bloeden. Ik had niet door dat er al een aantal mensen om ons heen stonden en het kon mij ook niks meer schelen ook. Ik pakte Fleur bij haar schouders en duwde haar hard richting de muur. Ze kwam zo hard tegen de muur aan dat de lucht uit haar longen ontsnapte zodat ze naar adem stond te happen. Op het moment dat ik niet verwachtte werd ik ruw bij mijn boven arm gepakt. En draaide me om en keek recht in de ogen van, meneer Brant, de directeur. 'Mee komen jij, je bent nog lang niet jarig', zei de man streng. Ik werd in een kamertje gezet en werd voorzien van een rol wc papier om mijn bloedneus te stelpen. Na 5 minuten kwam de directeur terug in de kamer. 'Wat was dit voor show? Geweld wordt niet getollereerd op school, dus wat heb je te zeggen?', ik werd een beetje bang van de man. 'Ik....het spijt me maar u moet me geloven ik werd door haar aan gevallen!', zei ik half huilend. 'En jij vind dat je geweld met geweld moet beantwoorden', directeur Brant keek mij dreigend aan. 'Dan ik kan hier geen antwoord opgeven.', zei ik kijken naar de grond. Directeur Brant zei dat hij dit voorval uitvoerig zal bespreken met mijn mentor en zei dat ik mijn boeken moest halen en dan naar huis moest. Ik knikte en liep meteen naar de wc toe om te kijken hoe het met mijn neus verging. Op het eerste gezicht was er niets aan te zien en het bloeden was gestopt. Mijn shirt was besmeurd met een laag bloed en ik besloot om eerst terug te gaan naar lokaal 5 om mijn jas te halen zodat mijn shirt bedekt was. Toen ik de klas binnen kwam zag ik dat Thomas er nog zat om wat aantekeningen te maken. Ik liep de klas binnen en Thomas keek naar mij en met grote ogen sprong hij op. 'Wat is er gebeurd! Wie heeft dit gedaan?', zei Thomas met open mond. Ik begon begon te huilen en begon wartaal uit te slaan, weer niet eens een hoog geleerde filosoof enig begrip op uit kon halen. 'Het doet pijn...mijn neus, mijn hoofd....bloed...mijn schriften en boeken halen...Fleur', ik snikte en wist zelf ook niet meer waar ik het over had. Thomas pakte mijn jas en sloeg hem bij me om. Hij vroeg of ik nog wel helder genoeg was om naar huis te fietsen, dat kon ik wel vond ik het is maar een klein stukje. Daarna zei hij er achter aan dat hij zelf wel voor de boeken en de schriften zou zorgen als ik maar naar huis zou gaan, zou gaan liggen en probeerde te slapen.

Na dat ik thuis was gekomen ben ik de trap op gestrompeld en op mijn bank gaan liggen. Door de pijn was ik uitgeput en viel meteen in slaap.
Ik droomde dat ik de bel hoorde gaan, pas daarna besefte ik dat de bel dus werkelijk af ging. Ik stond voorzichtig op en keek uit mijn raam. Thomas stond daar met een tas in zijn rechter hand, waar dan mijn boeken in zouden zitten, nam ik aan. Ik riep naar hem en hij keek om hoog, ik zei tegen hem dat hij even moetst wachten en dat ik er dadelijk aan kwam. Ik trok een schoon t-shirt uit de kast en gooide de met bloed besmeurde over een stoel. Ik liep naar beneden en liet Thomas naar binnen. Samen liepen we zwijgend naar boven. Eenmaal in mijn kamer aangekomen begon Thomas te praten. 'Ik heb de directeur gesproken en weet nu wat er gebeurd is ongeveer. Ik denk dat je zelf wel weet wie er fout zat en wie niet en misschien is het beter als we dit onderwerp even zo laten zoals het is', zei Thomas. Ik keek naar de grond en zweeg nog steeds. 'Je weet dat je naar me toe moet komen wanneer er iets aan de hand is, daarvoor ben ik hier, om je te helpen', zei Thomas en hij pakte me bij mijn rechter boven arm. Ik keek hem even vlug aan maar ik wist niet waar ik kijken moest. Alles voelde zo vreemd alsof het allemaal maar een droom was. 'Maar krijg ik niks te drinken van je, of heb ik dat niet verdient?', grapte Thomas weer. Ik keek even om me heen en keek hem daarna weer aan. 'Doe alsof je thuis bent, dan pak ik wel een cola'tje voor je.', ik glimlachte naar hem. Thomas ging zitten en keek wat ik aan het doen was. Ik pakte voor me zelf een sinas en ging naast hem, onderuit gezakt, op de bank zitten. Weer zwijgden we allebei, ik had werkelijk niks te zeggen en ik denk Thomas ook niet op dat moment. Ik keek naar zijn hand die op zijn knie rustte. Als automatisch pakte ik zijn hand vast, ik weet ook niet waarom ik het deed, het was ook net of ik het niet zelf deed maar iets in mij wou dat ik het zou doen. Ik voelde dat Thomas zijn hand zich even verstijfde maar in een ogenblik draaide hij zijn hand zodat hij mijn vingers vast hield. We hebben zeker 10 minuten zo voor ons uit zitten staren tot dat Thomas begon te praten. 'Ik weet het niet Eve, maar jij bent zo anders dan andere mensen van jouw leeftijd. Ik heb het gevoel of ik jou al jaren ken, al meteen van af de eerste dag dat ik je zag.', Thomas keek mij aan. Ik voelde zijn ogen branden op de zijkant van mijn gezicht. 'Zo'n vermoeden had in eigenlijk al en doordat jij zo opviel tussen de rest, ben zo snel veel om je gaan geven.', ik schrok van mijn eigen reactie en ik keek vlug de andere kant op maar vluchten kon niet meer. Thomas was even stil maar hij pakte met zijn linker hand mijn kin vast en draaide mijn hoofd naar zich toe. 'Je weet denk net zo goed als ik dat het al onmogelijk is, zelfs om je hand vast te mogen houden.'
Ik knikte en Thomas ging verder. 'Ik weet niet of ik je dit wel moet of mag zeggen maar ik heb soms zo'n drang dat ik je vast wil houden en met je wil knuffelen en...en je te zoenen.', Thomas keek mij recht in mijn ogen aan. Mijn linker hand plaatste zich automatisch in zijn nek en streelde daarna zachtjes zijn wang. 'Het mag niet, maar waarom wil ik het dan zo graag?', vroeg ik hem. Thomas wist natuurlijk geen antwoord op mijn vraag. Mijn andere hand waar ik nog net zijn hand mee vast hield, legde ik op Thomas' zij. Langzaam zakten we onderuit en ik kwam op zijn borst te liggen. Thomas had zijn armen om mij heen geslagen. Daar lagen we dan op mijn bank, zo onhandig maar zo vertouwd. Ik luisterde weer naar het kloppen van zijn hart, zijn hart was het enige wat klopte van alles wat wij hadden. Het klopt niet dat wij daar zo lagen en de volgende keer dat we elkaar zullen zien, zijn we weer leraar en leerling. Ook als was hij nog zo jong en ik te volwassen.
Na een klein half uurtje gingen we weer rechtop zitten. 'Ik moet gaan, mijn werk roept mij, ookal al kan ik nog wel uren zo blijven liggen', Thomas gaf me een kusje op mijn voorhoofd. Hij zij dat ik mocht blijven zitten, hij wist de uitgang wel te vinden. Ik bleef alleen achter. Na wat tv gekeken te hebben en heb gelezen in een boek kreeg ik weer last van hoofdpijn en mijn neus. Dus het enige oplossing die ik kon vinden was met een aspirine in bed te kruipen en er goed over te slapen en morgen vooral geen zin hebben in school en lekker thuis blijven.

Toen ik de volgende morgen wakker werd was mijn hoofdpijn weg maar ik besloot toch om thuis te blijven. Ik liep beneden naar mijn brievenbus om te kijken wat voor reclame de postbode nou weer met zich heeft meegebracht. Maar het enige wat ik vond was een enveloppe met mijn naam er op geschreven. Onderweg dat ik naar boven liep maakt ik de enveloppe al open ik begon het te lezen:
Lieve Eve,
Ik weet dat je geen brief van mij verwacht omdat je denkt dat ik het wel tegen je zou durfen te zeggen. Maar het zo simpel soms niet om alles met elkaar de kunnen bepraten. Ik ben meer om je gaan geven dan dat mij lief is, en ben bang dat als iemand achter deze gevoelens komt dat de gevolgen niet te overzien zijn. Ik wil je geen pijn doen, maar door het schrijven van deze brief voel ik jou pijn al in mijn hart. Ik heb nog nooit een meisje ontmoet waar ik zo open kan zijn als bij jou, nog nooit een meisje ontmoet waar ik zo veel om ben gaan geven als jou. En ik, wij, moeten ons realiseren dat deze liefde nooit stand kan houden tot dat jij je examens heb gedaan en van school af bent. Ik wil je bewijzen met deze brief dat ik echt zeer veel om je geef en bij jou wil zijn en daarom op je zal wachten, voor altijd.
Thomas
De tranen stroomden over mijn wangen en vielen op de handgeschreven brief van Thomas. Ik heb mijn hart verloren aan een man waar ik met mijn gevoel niet bij kan zijn. Ik voelde me ziek, ellendig en moe. Hem nu nog onder ogen moeten zien, zal ik nu niet aan kunnen. Ik wou dat er iemand was waar mee ik over deze gevoelens zou kunnen praten maar wie ik ook in mijn gedachten afzocht, niemand zou mij kunnen begrijpen. Zelf Lies niet...

Het werd vrijdag en het donkere gevoel wat ik na het lezen van Thomas' brief heb overgehouden is nog steeds niet weg. Ik voel me nog steeds ellendig en zo zou ik ook het weekend in gaan. Het enige gelukzalige gevoel dat ik bij me droeg in opgegaan in 1000 stukjes en ieder stukje doet pijn. Mijn hart zegt dat ik er voor moet vechten en mijn verstand zegt mij dat dit een eindeloos gevecht zal zijn. Alles wat ik mooi vond, vind ik nu lelijk. Alles wat ik leuk vond, vind ik nu niks meer aan. En alles waar ik om geef, is te ver weg of is er niet meer...
Naar mate het weekend verdween kwam school steeds dichter bij. Het werd weer maandag en tijd om weer eens naar school te gaan.
Als een zombie stapte ik op mijn fiets en kwam, wonder boven wonder, optijd op school. Toen ik de school binnen stapte, kwam Saskia mij al meteen op me af lopen. 'Hé Eve! Alles goed? Waar was je nou de hele week, was die klap zo hard aangekomen?", vroeg Saskia bezorgd. 'Ja het was een hele harde klap', zei ik stilletjes. Wat Saskia niet weet is dat ik het over Thomas had en zij dacht dat ik het over het gevecht met Fleur had. Saskia sloeg een arm om mij heen. 'Kom we gaan naar de les, gezellig we hebben weer mentor uur van Thomas! Ik kan wel uren naar hem kijken!', zei Saskia blij. Ik probeerde uit alle macht een krampachtige glimlach op mijn gezicht te toveren.
Hoe dichterbij we bij het lokaal kwamen hoe dieper de moed naar mijn schoenen zakte. Het voelde alsof ik over stroop liep.
Thomas zat achter het bureau en wij moesten op onze plaats zitten, tegen over Thomas dus weer. We waren als eerste in het lokaal. Saskia probeerde meteen weer alle aandacht voor zich zelf te krijgen. Maar er kwam alleen een flauwe glimlach op Thomas zijn gezicht en zijn ogen waren dof. Zo kortzichtig als Saskia kan zijn, zo oplettend was ze nu. 'Is het vandaag zombie dag ofzo? Eve is ook al zo stil!', Saskia zweeg even en praatte verder. 'Heb ik wat gemist? Is er iemand dood ofzo?'
Ik keek naar Saskia maar zij had alleen maar oog voor Thomas. 'Ik ben dood, alleen vergeten te gaan liggen', mompelde ik. Alsof ik de beste mop van de eeuw had verteld, viel Saskia bijna van d'r stoel af van het lachen. Ik keek voorzichtig naar Thomas en hij keek naar mij. Ik voelde de tranen achter mijn ogen branden, ook al zat hij zo dicht bij, mijn gevoel was te ver weg.

De bel ging en het mentor uur begon. Thomas was duidelijk ook niet vrolijk vandaag. Iedere keer als hij tegen werd gesproken door een van mijn klasgenoten, werd hij steeds sagerijniger. Saskia schoof mij een briefje toe: Nou zeg, hij is lekker vrolijk. Wat is ie knap hè als ie kwaad is. Ik keek naar Thomas zijn gezicht, alles wat ooit mooi was aan zijn gezicht, was weg. Ik vond hem helemaal niet knap of mooi als hij kwaad is. Ik schreef haar terug: Nou volgens mij zie jij wat jij wilt zien. Ik schoof het briefje terug. Saskia las het en vouwde het briefje op. 'Jullie weten dat er geen briefjes in de klas geschreven mogen worden! Hier geven nu!', Thomas' stem blulderde door de klas. Iedereen lag dubbel van het lachen. 'Iedereen wegwezen nu, ik heb er helemaal genoeg van! Saskia en Eve jullie blijven hier!'
Alsof het een wedstrijd was rende iedereen gillend en joelend de klas uit. Saskia en ik bleven alleen met Thomas achter. 'Jullie waren echt de druppel, je weet dat er van je verwacht word dat je gewoon mee moet doen met de les en dit noem ik dus geen mee doen met de les.' Thomas was nog steeds boos. Hij vroeg aan Saskia wie er begonnen was met het briefje. Saskia gaf toe dat zij het was. 'Het is dat ik verder nooit problemen ben tegen gekomen tijdens de lessen dus je mag gaan. Maar jij, Eve, het is nou al de 2e keer van dit jaar dat ik je ergens voor moet terug roepen, terwijl het schooljaar nog amper begonnen is.', zei Thomas. Saskia stond op, zei mij en Thomas gedag, en liep de klas uit. Thomas wachtte rustig af dat Saskia weg is en sloot de deur. 'Het spijt me dat ik je op deze manier moet terug pakken, maar het kan niet anders zo zonder dat er verdenkingen van komen.', zei Thomas. Ik werd boos. 'Hoezo alleen op deze manier? Je weet toch waar ik woon, je weet zelfs mijn brievenbus te vinden en nu zeg je dat dit de enigste manier is om mij te spreken terwijl je weet waar mijn huis is! Niemand van de klas weet waar ik woon, wat heb je nou te verliezen? Mij voor lul zetten voor de hele klas, dat is echt een goed idee van je!' Ik voelde mijn gezicht rood worden en de tranen stonden in mijn ogen. Alle stil gehouden woeden kwamen er uit. 'Als je echt om mij zou geven, zou je dit nooit gedaan hebben en de moed gevonden hebben om gewoon langs te komen inplaats van deze geintjes met mij uit te halen. Die brief van jou sloeg ook nergens op!' Het laatste wat ik zei meende ik niet, het sloeg wel degelijke ergens op, op ons. Maar ik was nu zo kwaat dat ik niet meer wist wat ik zei, ik schreeuwde door mijn tranen heen en achteraf kan ik me ook niet meer herinneren wat ik heb gezegd. Thomas pakte me bij mijn schouders. 'Het spijt me, hoor je me, het spijt me. Ik geef echt om je, geloof me nou! En nee, ik durf niet langs te komen en weet je waarom? Ook al hebben we nooit gezoend of hebben we echt wat met elkaar gedaan, jij weet net zo goed als ik dat dat er van gaat komen zoals het nu gaat. Stel nou dat iemand ons toevallig samen ziet, ook al doen we niks, en er beginnen roddels kan ik mijn baan wel vergeten en kom ik nergens meer aan de bak. Maar vooral jij, Eve, jij kan je toekomst hier wel vergeten, je weet als geen ander hoe mensen kunnen zijn en dat zal ik me zelf nooit kunnen vergeven', zei Thomas met een overslaande stem. Ik realiseerde me dat ik daar nog nooit verder over na gedacht had. We hoorden de bel gaan voor de volgende les. 'Ik denk dat we hier nog niet over uit gespoken zijn, zie je het nog zitten om vanmiddag lang te komen?', vroeg ik. Thomas stemde er mee in, hij zou om half 4 bij mij thuis komen.

De heledag is als een roes langs mij heen gegaan. Niks kon mij meer schelen, ik heb niet eens het opgekregen huiswerk in mijn agenda opgeschreven. Saskia heb mij geloof vier keer gevraagd wat Thomas tegen mij had gezegd. Ze vroeg het meer uit belangstelling uit Thomas dan uit mij. Volgens mij kon ze weinig schelen wat er in mijn hoofd om ging. Maar aangezien zij tegenwoordig ook weinig vrienden in de klas heeft, heeft ze mij uitgekozen om naast mij te zitten denk ik.
Maar hoe dan ook, ik vertelde haar vier keer dat ik geen straf had.
Het was drie uur toen ik thuis kwam. Toen ik mijn kamer binnen stapte, merkte ik dat ik er een flinke bende van had gemaakt. Als een sneltrein gooie ik mijn kleding in de wasmachine en deed ik de afwas. Na nog wat rommel in een kast gegooit te hebben en een stofdoek lang de kasten en de tv had gehaald, kon het er wel weer mee door.
Ik ging uitgeput op de bank zitten, ik zat nog niet eens lekker toen de bel ging. Ik rende naar het raam en zag Thomas het was precies half 4. Ik rende naar beneden en trok de deur open. Zodra Thomas en ik oog in oog kwamen vertrok hij zich in een harde lach. Ik denk dat ik hem heel vreemd heb aan gekeken want toen hij weer bij zijn positieve was, raakte hij weer in een slappe lach. Ik trok hem mee naar binnen en sloot de deur. 'Wat is er nou?', vroeg ik verbaast. 'Heb je de laatste tijd nog in de spiegel gekeken?', zei Thomas proestend. Hij kon bijna geen woord meer uitbrengen. Ik keek in de weerspiegeling van de ruit naast de deur. Ik zag nu waar Thomas zo om moest om lachen, mijn haar zat als een ragebol en ik had vegen van stof op mijn gezicht. 'Nou ben ik lekker mee!', riep ik. Thomas greep me bij mijn hand en wees dat ik op de trap moest gaan zitten. Ik ging zitten en Thomas ging voor mij staan. Hij veegde voorzichtig met zijn hand de stof van mijn gezicht af. Met zijn hand streek hij mijn haar naar achteren. 'Doet je neus nog pijn?, Thomas kijk naar mijn neus. 'Nee alleen nog een blauweplek gevoel, zei ik. Langzaam kwam zijn gezicht dichterbij en gaf hij me een zoen op mijn neus. 'Thomas, zullen we dit nou wel doen?' Nu was het mijn beurt de verstandige persoon te spelen. Thomas stond nog steeds tegenover mij en ik zat nog steeds op de trap. Ik kon mijn verstand er moeilijk bij houden nu ik hem eindelijk binnen handbereik had. Ik greep hem bij de boord van zijn jas en trok hem naar mij toe. Mijn lippen ontmoette de zijne en een zoen was niet meer de vermijden. Nu heb ik wel eens eerder gezoend met een jongen maar het kon niet tippen aan deze zoen. Al mijn gevoel legde ik vast in deze zoen. Thomas zijn handen steunden op de tree achter mijn rug en met mijn ellebogen steunde ik twee treeden lager. Met mijn handen hield ik hem vast aan zijn jas. Ik was nooit meer van plan om hem los te laten. Mijn buurjongen kwam de trap af lopen en ik zag dat hij ons wat verbaasd aan keek, maar ik trok me er niks van aan. Eindelijk heb ik waar ik zo lang naar had verlangd en van mij mocht het, zelfs hier op deze trap, voor eeuwig duren. Toen het mooiste moment van mijn leven voorbij was ging Thomas naast mij op de trap zitten. Mijn hoofd rustte op zijn schouder. 'Zullen we maar even naar mijn kamer gaan?', vroeg ik hem. Thomas pakte mijn hand en we liepen samen naar boven. We gingen op de bank zitten en Thomas hield nog steeds mijn hand vast.'Ik zei toch dat de brief nergens op sloeg?', zei ik brutaal. Thomas moest lachen. 'Het neemt niet weg dat het nog steeds verkeerd is wat wij doen.', zei hij en keek naar mijn handen. Ik zei hem dat ik net zo graag als hem zou willen wachten tot na mijn eindexamen maar dat ik het gevoel niet tegen kan houden. Het zou niks uit maken op wat voor wij verder zullen gaan, we blijven elkaar kwellen. Naar mate de minuten verdwenen, werd het gesprek steeds zwaarder. We konden geen oplossing vinden. Thomas zou kunnen gaan werken op een andere school, maar de scholen hier in de buurt is geen werk voor hem, daarvoor zou hij moeten verhuizen en dan konden we nog niet bij elkaar blijven. Ik besefde pas dat Thomas huilde toen ik hem aan keek. Elke traan die hij liet, herkende ik. Ik wou hem troosten maar ik wist niet hoe. Het speet mij bijna dat ik van hem ben gaan houden.

Ik had nog nooit een man zo verdrietig gezien, zelfs mijn eigen vader niet. Ik zat op mijn knieën op de bank en hield Thomas stevig tegen mij aan. De rollen waren nu omgekeerd. Normaal ben ik de gene die in zijn armen aan het huilen ben, maar ik kon niet meer huilen mijn tranen waren op. Bij Thomas daar in tegen, leek het alsof alles wat hij bij zich moest dragen er nu uit kwam. Thomas wou wat zeggen. 'Je hoeft nu niet te praten, het is goed zo', zei ik. Ik weet niet hoelang we zo hebben gezeten en het werd al donkerder. 'Wil je iets eten?' Ik keek naar Thomas die naar de grond zat te staren. 'Alleen als je wat in huis heb', mompelde hij. 'Lus je lasagne?', vroeg ik zachtjes. 'Ja is goed....'
Ik pakte een bak magnatron-lasagne uit de ijskast en legde het in de magnatron. Ik ging achter de bank staan en hield Thomas vast om zijn nek. Ik gaf hem een zoen op zijn wang. 'Probeer je nu weer een beetje te lachen? We kunnen we tijden lang naast elkaar verdrietig zitten zijn maar daar schieten we niet veel mee op.', fluisterde ik in zijn oor. Thomas hield mijn arm vast en speelde een beetje met mijn armband. Ik gaf hem nog een zoen en toen pas keek hij me aan. Hij zei nog steeds niets maar keek me alleen maar onderzoekend aan. 'Ik ben soms jaloers op jou, net als nu. Na het verdriet wat jij hebt gehad ga jij niet door met je zelf te kwellen maar ga je door met waar je mee bezig was, ik wil dat ook kunnen.', Thomas wou er nog iets achter aan zeggen maar ik was hem voor: 'Jij geeft je zelf teminste ruimte om je rot te voelen, ik stop het weg.We kunnen nog wel uren door gaan over hoe jaloers we op elkaar zijn maar laat wij gewoon nu even wij zijn.'
Ik klom over de bank en ik ging op zijn schoot zitten. Thomas zei dat hij toch wel rammelde van de honger en benieuwd was naar de kookkunsten van mijn magnatron. Ik vertelde dat ik alleen maar leef van magnatron maaltijden omdat ik niet kan koken. 'Dan kom je morgen bij mij eten en dan gaan we wel gezond eten.'
'Bij jou eten? Kan dat wel, ik bedoel wil je dat?', zei ik verbaasd. Thomas knikte.
Het belletje van de magantron ging en ik pakte het bakje er uit. We namen ieder de helft en aten het in een sneltrein op. Toen alles op was gooide ik, vanaf de bank, de plastic borden in de afwasbak. Het kan ook handig zijn om klein te wonen.
'Zullen we naar buiten gaan? Gewoon even wandelen, ik snak naar frisse lucht.', vroeg ik. 'Kan je hier firsse lucht vinden dan, zo midden in de stad?' zei Thomas terwijl hij opstond. 'Nou buitenlucht dan, kom we gaan', zei ik.
We liepen naar beneden en stapten naar buiten. Het was al donker en lekker weer. We liepen wat door het centrum en vertelden elkaar verhalen over van alles en nog wat. We liepen langs een bioscoop. Ik zei dat het al meer dan 2 jaar geleden is dat ik een bioscoop van binnen heb gezien. Thomas duwde mij richting de ingang van het gebouw. 'Kom dan gaan we nu een film kijken, maakt mij niet uit welke.'
Thomas kocht de kaartjes voor de eerst volgende film die draaide. Het scheen een horrorfilm te zijn. Ik hou dus helemaal niet van dat soort films ik krijg al nachtmerries van het idee krijg voordat ik de film werkelijk heb gezien.
Het was een hele lange en een hele enge film. Het was al tegen middennacht toen we de bioscoop verlieten. 'Ik breng je wel naar huis.'
We liepen weer terug naar mijn woning en ik haalde de deur van het slot. 'Wil je bij me blijven vannacht? Ik weet dat we dat eigenlijk niet moeten doen, maar ik nou....na die horror film....', ik voelde dat ik rood werd. Thomas gaf me een zoen op me voorhoofd en we liepen naar boven. Ik liep naar mijn slaapkamer en Thomas bleef in de huiskamer staan. 'Het is opgeruimd hoor je mag best binnen komen'
Er verscheen een lach op zijn gezicht en hij kwam de slaapkamer binnen. 'Het is hier bijna net zo groot als je huiskamer joh!', riep Thomas uit. Hij begon meteen over waarom ik de muur niet tussen de huiskamer en de slaapkamer er uit zou halen en weet ik veel allemaal wat. Ik was te moe om er diep op in te gaan en het kon mij niet zo veel schelen ook anders zou ik wle architekt worden.
Ik begon me uit te kleden terwijl Thomas mijn slaapkamer keurde. Hij ontdekte ook dat ik een tweepersoonsbed heb en dat er geen raam in mijn slaapkamer zat. Voor mij allemaal nutteloze ontdekkingen, nu ik wist dat Thomas naast me zou liggen vannacht. Thomas draaide zich om en keek naar mijn lichaam. 'Je hebt het mooiste lichaam die ik ooit heb gezien!'
'Vieze slijmerd, volgens mij zeg je dat tegen ieder jong meisje! Of heb je nog nooit een meisje gezien?' Thomas begon te lachen. 'Jij bent geen meisje meer, jij bent een vrouw.' Thomas liep op me af en legde me op het bed. Ik trok zijn t-shirt uit en maakte de knopen van zijn broek onhandig los.
Thomas zoende en streelde zachtjes mijn lichaam. Ik sloot mijn ogen en liet hem zijn gang gaan.
De nacht was lang, het was mooi en ik voel me gelukkig. Ik werd wakker in de armen van Thomas.
'Moet je niet werken?' Ik ging recht op zitten. 'Nee ik heb me vanochtend ziekgemeld.' Er kwam een lach om Thomas' mond. 'Vanochtend?! Hoe laat is het dan?' Ik keek op mijn wekker, 13.00 uur. 'Ja, ik dacht dat je nooit ging slapen!', grapte Thomas. Ik pakte mijn kussen en sloeg hem op zijn hoofd. Thomas kwam razend snel overeind en duwde mij in het matras. 'Oké, genade! Jij hebt weer gewonnen!', riep ik. 'Ik vraag me af of de buren het ook zo geslaagd vonden.', een gemene lach kwam op Thomas' gezicht. Nog voor ik wat terug kon zeggen gaf hij me al weer een zoen. Ik hoorde mijn telefoon over gaan. 'Laat zitten joh is vast niet belangrijk', zuchtte Thomas. 'Nee ik neem hem op, wil weten wie het is.'
Ik rende naar mijn telefoon. 'Met Eve....Hé Lies....Morgen? Waar?....Leuk! Ja tuurlijk kom ik!'
We spraken nog over hoe het was op school en hoe mijn leventje hier was, ik vertelde niets over Thomas.
Na dat ik had opgehangen wou Thomas weten wat ik morgen ging doen. Ik vertelde hem dat ik naar een feest ga die in het dorp wordt gehouden waar ik vandaan kom en dat Lies mij heeft mee gevraagt. Ik zag aan zijn gezicht dat Thomas dat niet zo'n leuk idee vond, maar hij kon er niks van zeggen.
'Zullen we naar mijn huis gaan? Kun je dat ook eens zien.'
Ik stemde er mee in en we gingen lopend naar zijn huis. Ik heb nooit geweten dat Thomas op loop-afstand van mij woonde. Het was een flat waar hij in woonde en hij had de onderste verdieping. Toen Thomas de deur open deed, liet hij mij als eerst naar binnen. Ik had geen zin om te wachten op Thomas en liep meteen zijn hele appartement rond. 'Wat groot!!!'
Thomas moest lachen. Ik begreep niet waarom hij zo graag bij mij thuis was, dit was gewoon echt een zee van ruimte. Ik moest alles bekeken hebben. Wat me wel opviel, was dat het echt zo'n typische inrichting was van een man. Het zag er nou niet echt gezellig uit eigenlijk. Niet dat mijn kamer echt bruisde van gezellig maar goed. Thomas liep meteen naar de keuken en pakte eten uit de ijskast. 'Wat is dat dan?', vroeg ik en kwam naast hem staan. 'Dat is groente en dat gaan we vanavond dus eten. En denk nou niet gatver dat is gezond, nee, wat ik ga maken is lekker, maar dat zul je nog wel zien.'
Ik haalde mijn schouders op en ging op de bank zitten. 'Je woont hier mooi Thomas', zei ik richting de keuken. Er kwam een onverstaanbaar gemompel vandaan. Ik pakte de afstandsbeniening, zette de tv aan en ging wat zappen. Thomas kwam de keuken uit gelopen en ging naast me zitten. 'Ga je je morgen wel een beetje gedragen Eve?' Ik merkte dat Thomas het op een grappige manier probeerde te brengen maar ik hoorde een serieuse ondertoon.
'Net zoals altijd', antwoordde ik hem. Thomas vond het nodig om op mijn verantwoordelijkheden te wijzen, maar ik wimpelde het direct af. 'Alsjeblieft zeg, doe even normaal, jij bent nu echt zinloos bezig. Ik ga mij morgen gewoon vermaken met Lies.' Ik begon geïriteerd te raken. Gelukkig waren we gered door de kookwekker. Ik dekte te tafel en Thomas kwam met een andijvie stampot met spek aan. Ik had nog nooit van mijn leven andijvie gegeten, dit was dus de eerste keer.
Het was echt lekker, ik had in tijden niet meer zo lekker gegeten. Het toetje bestond uit een ijsje die we op de bank, voor de tv, op aten. Thomas had een DVD op gezet met een film, ik zou niet meer weten welke want ik viel al meteen aan het begin in slaap en werd aan het einde van de film, liggend op Thomas' schoot, weer wakker. 'Dat was nog eens een spannende film', geeuwde ik. 'En dat moet morgen op stap, de meeste keren dat ik je hebt gezien val je in slaap!'
'We gaan morgen wel naar school hoor. Straks wordt het een gewoonte om niet naar school te gaan en blijf ik zitten.'
Thomas knikte en zei dat ik ik gelijk had.
Het begon al aardig laat te worden en ik wou naar huis. Misschien was het nieuwigheid maar ik voelde me bij hem thuis niet zo prettig. Thomas wou met me meelopen maar ik wou alleen gaan. Hij drong nog wat aan maar mijn besluit stond vast, ik besefte dat in 2 dagen mij veel overkomen is en dat wou ik alleen verwerken.
Ik was volgende dag weer te laat op school. Toen ik de les binnenliep ontstond er wat commotie. Ik dacht dat die tijd achter me lag maar er was wat wat ik niet wist. Ik ging naast Saskia zitten en vroeg wat het probleem was. Ze vroeg of ik het gezellig gisteren had. Ik begreep niet waar ze het over had en dat zei ik haar dus ook. 'Ja dat de hele school weet met wie jij aan het het fosen bent!', zei ze iets te hard en hatelijk. De hele klas viel stil en keek mijn richting op, ineens ontstond er een hard gelach en gegil. De lerares probeerde wist niet wat haar over kwam en probeerde de klas stil te krijgen. 'Ik weet niet waar je het over hebt!' Mijn klasgenoten wachtten in spanning af wat Saskia zou zeggen. Ik wist wel degelijk waar ze het over had maar probeerde me niet te laten kennen. 'Ach kom nou Eve, doe niet zo dom! Ik heb het heus wel gezien hoor!' Ik kon haar bloed wel drinken. 'Dus, Saskia, jij denkt dat je mij gezien hebt met iets, wie dan ook, terwijl ik de heledag thuis heb gezeten, knap hoor! Leuk dat je ook meteen een verslag heb gedaan aan de hele school, raar kind bent je!' Saskia pakte haar stoel en duwde hem in alle macht mijn richting op. Ik kon nog net op zij springen en Saskia schoof met een harde vaart door. 'Die krijg je terug!, riep ze. Net als Fleur sloeg ze mij op mijn, nog gevoelige, neus. En net zoals het bij Fleur ging, kon ik de stoot niet ontwijken. Even werd alles zwart voor mijn ogen en moest ik me staande houden aan een tafel. Weer voelde ik de bloed uit mijn neus stromen. Ik zag dat de lerares op Saskia en mij kwam afgestormd en ons naar de gang sleurde. 'Wat is dit nou voor actie! Ik dacht dat jullie vriendinnen waren', reageerde de lerares fel. Ze vroeg Saskia om uitleg. Na een lange stilte zei Saskia ze mij gezien had met Thomas. 'Is dat waar Eve, was jij bij Thomas?' Ik keek naar Saskia en zag haar timonfantelijk lachen. Ik haalde mijn hand even voor mijn neus vandaan en zei: 'Dat zegt ze alleen maar om dat zij verliefd op hem is.' Nu was het mijn beurt om haar terug te pakken. Bij Saskia sprongen de tranen in haar ogen, ik had de juiste snaar geraakt. 'Mevrouw mag ik mijn tas even pakken? Ik wil u wat laten zien', zei Saskia. Ze liep de klas in en kwam terug met haar tas. 'Kijkt u eens, ik heb er zelfs een foto van kunnen maken.' Saskia kwam aan met een poleroid fototje met inderdaad Thomas en ik er op. De lerares keek er naar en zei dat ik meteen bij directeur Brant moest melden en dat zij hem op de hoogte zou brengen.

Met loot in mijn schoenen liep ik naar de directeur kamer toe. Ik klopte op de deur en duwde hem open, ik zag dat Thomas er al zat. Directeur Brant zag mijn shirt en gooie me de zelfde wc rol toe als toen het gevecht met Fleur. Ik zag Thomas naar mij kijken en op wilde staan, Brant beviel hem te blijven zitten. Ik moest gaan zitten op een stoel naast Thomas.We wisten dat we ons allebei flink in de nesten gewerkt hadden. 'Hoe lang is dit al gaande?', bromde Brant kijkend over zijn brilletje. Ik keek naar Thomas die ook even een blik naar mij wierp. 'Vanaf de zomervakantie ongeveer', zei ik terwijl ik naar Thomas keek om zijn bevestiging te krijgen. Brant keek ons bedenkelijk aan. 'Ik wil dat jullie vanaf nu geen enkel contact meer met elkaar opnemen behalve tijdens de lessen. Er wordt niet nagebleven, stiekem afgesproken of brieven gestuurd. Gebeurd dit wel dan zal ik verdere stappen ondernemen, wat in het uiterste nadeel voor jullie zullen zijn. Eve, ik stuur je nogmaals naar huis om schone kleding aan te trekken en je blijft de komende 2 dagen van school en van het terrein vandaan. Thomas, wij zijn nog niet uitgesproken jij blijft hier.'
Ik stond op zonder een van hun beide aan te kijken en sloot zachtjes de deur achter mij.
Toen ik thuis kwam belde ik Lies op om te vragen of ik al eerder kon komen. Ik wilde dit dorp, mijn kamer, alles wil ik voor dit weekend vergeten. Ik wilde het achter mij laten om te overdenken wat er met mij gebeurd was.
Ik had zin in het feest van vanavond en ging meteen na het telefoon weg.

Toen ik in het dorp aan kwam was ik eerst nog even bij mijn moeder langs geweest om te kijken hoe het daar was, maar heb haar niets verteld over Thomas en mij. Na het bezoekje bij mijn moeder ging ik direct naar Lies toe. Ik was erg blij om haar te zien, ik had haar echt gemist. De vertouwde omgeving zorgde er voor dat ik me minder ongelukkig ging voelen. Lies vertelde me dat ze mij iets wou laten zien. Of nou ja niet iets laten zien maar wou laten ervaren als ik daar zin in had, zei ze. We gingen naar buiten want binnen zou het niet kunnen. Ik was benieuwd wat het was. Totdat we in het parkje aan kwamen zag ik wat ze bedoelde. 'Sinds wanneer rook je wiet Lies?, zei ik verbaast. 'Poosje! Echt het is echt gaaf, proberen?' Ik twijfelde eerst nog maar besefte dat mijn leven toch al niet rotter kon zijn dan di

Aantal keer bekeken: 8710
Waardering: 8.83 op 10
Geef een cijfer:

Verhalen

Wilt u een verhaaltje lezen uit één van de onderstaande categorieën? Klik dan gewoon op een categorie en u komt op de pagina met de verhalen van deze bepaalde categorie.

Verhalen posten

Hebt u zelf een verhaaltje geschreven? Of een onvergetelijke blunder tegengekomen, of iets anders. En je wilt er anderen mee amuseren, lezen? Met verhalenlezen.nl kan dat geen probleem zijn. Klik hier om een verhaal te posten!

Statistieken

Totaal verhalen: 5184
Totaal categorieën: 10
Totaal 148 bezoekers online