Lees het verhaaltje: ware liefde op verhalenlezen.

ware liefde.

U leest om dit moment het verhaal ware liefde gepost door f. Dit verhaal is gepost in de categorie liefdes verhalen. Wilt u een zelf geschreven, of een mooi verhaaltje posten? Klik daarvoor hier.

Wilt u terug naar liefdes verhalen?
Categorie: liefdes verhalen
Gepost door: f
Gepost op: 2010-7-14

Verhaal:

ware liefde
OVER LIEFDE

De lange goed verzorgde vingers van de jonge schrijver Jorn van Vliet huppelden bedreven over het toetsenbord van de pc op een eigenzinnige wijze waaraan een ervaren directiesecretaresse zich vermoedelijk nauwelijks had kunnen meten. 'Ik heb mijn éigen regels,’ grinnikte Jorn. Van lieverlee hadden zijn tien vingers iedere afzonderlijke toets een vaste aanslag gegeven en daardoor leek het nét echt.
Jorn zat achter zijn bureau voor het raam van zijn royale chalet en keek, terwijl hij de toetsen foutloos aansloeg, over de uitgestrekte Reeuwijkse plassen.
'Prachtig, dit natuurgebied aan de rand van Gouda, midden in het Groene Hart omringd door rietkragen, gele lis in bloei, aanlegsteigers en kapitale villa's. Hier zal ik mijn boek voltooien', had hij vast besloten.
Gedurende de weekenden van zaterdagochtend tot zondagavond mocht het natuurgebied alleen op de fiets of wandelend worden betreden, wat een uit-stapje voor rustliefhebbers een ongekend unieke ervaring was. Ook voor Jorn.
Zijn aandacht werd steeds afgeleid op de aanblik van de vele eilandjes en de bootjes die daar omheen laveerden.
Een stevige koele bries op de plassen en aan het strand maakte dat iedereen tevreden was. De zon stoofde de gedeeltelijk ontklede badgasten die op het gemoedelijke strandje voor hem lagen te genieten van de felle middagzon.
'Zal ik een pauze nemen?' een baldadige gedachte kwam in Jorn op. 'Ik ga daar óók baden en flirten met de gebruinde en zichtbaar van het leven genietende vrouwen, mooie vrouwen.’
Juli was het, een maand waarin dit pittoreske natuurgebied te veel te lijden had van al die watersporters. De kwetsbare beschoeing van de eilandjes en de oevers kregen het flink voor de kiezen. Motorjachten en zeilboten voeren zonder daarmee rekening te houden de plassen rond en de voortstuwende golven hadden een verwoestende werking. Dat verontrustte Jorn. Hij kwam bij voorkeur in het najaar naar zijn stek om zijn roman gedurende de serene stilte te kunnen voltooien. Het vlotte niet echt.
Met zijn zesentwintig jaren had hij zijn sporen in de schrijverswereld ruimschoots verdiend. Twee eerder van zijn hand verschenen romans waren al toe aan een tweede druk. Daar was hij best trots op. Zijn uitgever ook.
Jorn streek zijn linkerhand met gespreide vingers traag door zijn bruine lokken en pufte: 'Niet te harden!'
De ventilator blies door de ruimte, de vitrage wapperde langzaam langs het raam. De zilte druppels zweet dropen van zijn gespierde ontblote bovenlijf.
Deze zomer had hij de chalet weer gehuurd van Ilse, een heerlijke vrouw die hij al drie seizoenen kende en voor wie Jorn in stilte veel genegenheid voelde. Thuis, in Breda, schreef hij wekelijks, soms dagelijks, brieven naar Ilse en dan bespraken zij boeken en zij vertrouwden hun diepste geheimen aan elkaar toe.
'Ilse, lieve, mooie vrouw, ik ben onderweg,’ droomde hij vanochtend starend uit het raam van de sneltrein die hem naar het station van Gouda raasde. Naar het chalet was het hooguit dertig minuten lopen.
Hij passeerde de Breevaart, rechts af de ’s Gravenbroekseweg op en daar zag hij aan het water zijn 'paleisje' liggen.
Rond de middag had Jorn zijn intrek genomen.
Ilse liep in haar strakke spijkerbroek, die haar billen en andere lichaamsdelen accentueerde, langzaam aan zijn raam voorbij. 'Kom!' zij wenkte hem zichtbaar verheugd.
Ilse waardeerde het schrijverstalent van Jorn en toonde veel respect voor zijn uitzonderlijke gave, hetgeen zij niet onder stoelen of banken stak.
Als een zorgzame 'echtgenote' gedroeg zij zich voor hem en nooit zou zij de privacy van de schrijver schenden, nóóit onaangekondigd bij hem op bezoek gaan. Ilse was verliefd.
Haar chalet mocht die lieverd altijd huren.
Ilse maakte na haar scheiding zelden meer gebruik van het buitenverblijf. Haar twee kinderen waren inmiddels volwassen en toonden gedurende de vakanties ook geen interesse meer in het bezoeken van een van de luxe huisjes waarvan zij de verhuur regelde. 'Ma,’ zei de oudste, 'jij red je daar wel zonder ons.’
'Ik zou dit werk wel met iemand willen delen, met Jorn,’ dacht Ilse en in haar fantasie was alles al geregeld.
Jorn schoof het toetsenbord van zich af en liep naar buiten. Zijn spijkerbroek zat strak om zijn atletische benen en aan zijn voeten droeg hij versleten matblauwe bootschoentjes.
'Denk je wel aan de vuilniszak, schat? Die moet vanavond voor de deur,’ Ilse sprak op een zachte toon terwijl zij nauwelijks op een afstand van twintig centimeter voor hem stond.
Haar aandacht werd afgeleid door zijn bezwete bo-venlijf. Zij snoof de lucht van zijn glanzende lichaam op en voelde een onbedwingbare behoefte met haar volle lippen langs zijn borst te strelen.
'Niet doen, Ilse,’ zei een gewetensvolle, maar dubieuze stem in haar. Schielijk deed zij een stap naar achteren.
Ilse mocht deze mooie vriendschap niet in gevaar brengen. Stel dat Jorn de gevoelens die zij voor hem koesterde niet zou willen beantwoorden. Het leeftijdsverschil tussen hun twee.... Stel dat hij zou schrikken en geen gebruik meer wilde maken van haar gastvrijheid.....
'Lieve jongen, ik zou jou willen strelen en willen roepen dat mijn liefde voor jou zo intens is. Ik wil de bladzijden van je boek voor je omslaan, het tikkende geluid van de letters die jij op het toetsenbord aanslaat willen horen, de woorden willen spellen;
'-l-i-e-f-, -b-e-m-i-n-n-e-n-.’
Ilse dagdroomde.
De zon schitterde op zijn goed gevormde borst-spieren. Zij streek hem liefkozend, maar nonchalant door zijn lokken. 'kijk uit dat je geen kou vat!, joh!' klonk het op een bezorgde toon.
Jorn lachte.
Ilse verdween bijna huppelend in de richting van het strandje en zwaaide voor haar uitkijkend haar vlam na. Jorn nam weer plaats achter zijn tekstverwerker en door het raam zag hij dat Ilse haar slanke lichaam neervlijde op het natte zand naast de tieners die giechelend in de richting van de werkkamer van de knappe schrijver keken.
Ilse was twintig jaar ouder dan Jorn, maar haar uiterlijk deed dat niet vermoeden. Haar goudkleurige lokken en haar inmiddels ontblote bovenlichaam wonden hem op.
Toen zij haar lichaam vervolgens van top tot teen ging insmeren met olie, had hij het liefst door het raam willen springen en willen roepen: 'Zal ik je rug insmeren?'
In gedachte maakte hij van zijn linkerhand een kommetje, goot het vol met de naar kokos geurende olie en wreef de warme borsten van de vrouw met korte draaiende bewegingen in. Zachtjes wreef hij de zandkorrels van haar buik en masseerde hij de olie over haar dijen, haar billen, haar hele lijf.
Zij zou het toelaten en vragen om meer en met hem willen praten over zijn nieuwe roman; de roman waarin Ilse graag een hoofdrol wilde spelen.
Ilse keek baldadig over haar schouder richting het chalet en de tieners begonnen te mompelen: 'Wat moet die verlepte tiener hier? Moet je zien hoe zij overdreven ligt te flirten. Weet ze niet dat zij zich belachelijk gedraagt?' Regelmatig gooiden zij een handje zand in de richting van Ilse. Zij wreef het na iedere 'aanval' ongestoord van haar lichaam en dat maakte het spel voor hen alleen maar leuker.
Ilse leek de boodschap van de pubers niet te be-grijpen. Het scherpe zand kwam nu in een van haar ogen terecht. Met het puntje van haar handdoek wreef zij het voorzichtig uit haar oog. Gelijktijdig maakte zij met een wijsvinger een corrigerende beweging. Zij lachte.
Jorn zag het gebeuren en liep naar buiten. Ilse verwachtte nu dat Jorn de kinderen zou aanspreken op hun vervelende gedrag. Jorn grinnikte. Op een kinderlijke toon begon hij met hun te stoeien en het leek alsof hij Ilse niet zag staan. Ilse keek verlegen en teleurgesteld voor haar uit.
Zij droop af en sleepte met haar hoofd naar de grond haar badhanddoek achter haar aan.
De dagen verstreken en de zomerpret van de recreanten op en rond de plassen leidde Jorn niet meer af.
Ilse was al een week niet meer op het strand verschenen en Jorn leek zich makkelijk los te kunnen maken van zijn erotische gevoelens voor de vrouw die hij beledigd had.
De jonge vakantievierende tieners liepen aan zijn raam voorbij en gilden dat Jorn moest komen zwem-men en plezier moest maken. Jorn lachte en maakte met zijn armen bewegingen waarmee hij kenbaar wilde maken dat hij aan het werk was en niet gestoord wilde worden.
De meisjes gaven zich niet zomaar gewonnen en liepen zonder aankondiging zijn huiskamer binnen.
Een van hen nam plaats op het puntje van zijn bureau en begon zichtbaar met hem te flirten. Zij kneep in zijn gespierde bovenarmen. Een ander liep naar de cd-speler en zette muziek op, waarop een derde in het midden van de kamer in bikini begon te dansen.
'Kom doe gezellig Jorn, ontspan je en maak lol!' riep het meisje bij de cd-speler boven de harde muziek uit.
Een van hen greep een fles port uit haar schoudertas. 'Glazen, Jorn. Waar staan de glazen?'
'In het bovenste kastje boven het aanrecht,’ zei hij met gefronste wenkbrauwen. Hij was bezweken voor de charmes van de vrolijke vrouwen.
Het werd een feest, de middag verstreek en het strand raakte van lieverlee leeg. Zeilbootjes kozen in de schemer koers naar de haven en Jorn, inmiddels aangeschoten van de drank, liet zich helemaal gaan. Hij danste, praatte en knuffelde de gewillige vrouwen.
Een vriendelijke jongeman gekleed in een rafelende afgeknipte spijkerbroek kwam de chalet binnenlopen en riep: 'Kom we maken een kampvuur op het strand. Jorn ga mee!'
Het werd even een drukte van jewelste. Iedereen nam onaangekondigd een taak voor zijn rekening, alsof het geregisseerd was.
Binnen tien minuten brandde het vuur en er werd genoten van een zwoele zomeravond. Jorn vergat zijn Ilse. Rond middernacht stond zij plotseling op het strand. Haar ogen spraken boekdelen.
'Zijn jullie helemaal gek geworden? Wie denken jullie wie je bent?'
Ilse was woest en keek de groep feestgangers vij-andig aan. Zij zwaaide haar armen driftig door de lucht.
'Jullie bevuilen het strand, houden mensen uit hun slaap en bovenal: Mijn chalet is veranderd in een puinhoop!’
Zij keek Jorn nu recht in de ogen en woeste tranen rolden over haar wangen. 'Weten jullie ouders wel dat jullie hier zijn?’ riep zij op een terechtwijzende toon.
Hierop verliet zij de plek.
Het was even stil in de groep feestvierders, waarop een geroezemoes begon waar de honden geen brood van lustten.
'Rotmens, wie denkt ze wel wie ze is!' riep de jongen in de rafelende spijkerbroek.
'Oude vrijster, dát is ze!' katte een van de meisjes, 'komt zeker iets tekort!'
Jorn was zichtbaar geschrokken van de opstelling van Ilse en bovenal van de reacties van de feest-vierders.
Hij zag nu een andere kant van de vrouw voor wie hij zoveel respect had; de vrouw van wie hij wilde houden.
Zijn lichaam verloor kracht en hij verlangde naar rust.
De feestvierders dropen mokkend af en Jorn sleepte zijn zware benen door het zand richting het chalet.
Onderweg sprak een van de meisjes hem aan en streelde hem tegelijkertijd over zijn schouders.
'Jorn, ik voel méér voor je dan voor de andere jongens,’ zei ze op een verleidelijke toon, 'ik wil de nacht met je doorbrengen.’ Zij stapten samen het chalet binnen, struikelend over de lege flessen.
'Die vrouw is écht niet wijs.’
'Welke vrouw?'
'Dat wijf van hiernaast, die tuthola die onze nacht heeft verstoord,’ zei het meisje, 'maar kom laten we ons niet verder storen.’
Zij streelde Jorn nu over zijn kont en drukte haar onderlichaam stevig tegen het zijne. Jorn, opgezweept door de alcohol, beantwoordde het signaal van de opgewonden en naar liefde verlangende vrouw en liet zich bijna gelaten manoeuvreren richting het bed, waarop zij vervolgens neerploften.
Twee vingers van Jorn zochten met een wandelende beweging over haar huid een weg onder haar T-shirt en raakte daarbij zachtjes haar tepels, een voor een.
Die éne nacht, opgezweept door de alcohol die zijn werk ruimschoots deed, leek van hen geliefden te maken. De jonge vrouw wilde meer en meer, vaker en vaker. Zij kreeg haar zin.
De volgende ochtend ontwaakte Jorn met een gigantische hoofdpijn en keek naast zich in de ogen van een mooie vrouw wier wens was uitgekomen.
'Waar gaat je boek over?' vroeg zij nonchalant, terwijl zij lopend door de huiskamer vluchtig, ongeinteresseerd, door het manuscript bladerde.
'Onbeantwoorde liefde, dáár gaat het over.’ Zijn woorden klonken teleurgesteld.
'Ik begrijp het.' en het meisje verliet het chalet, na Jorn een luchtzoen te hebben gegeven.
'Ik zie je nog!' klonk het in de verte.
'Liever niet,’ mompelde Jorn en sloot de deur achter zich dicht.
Ilse lag in haar woning huilend op haar buik met de handen voor haar ogen, zinnend op wraak.
Een uur later klopte zij met een verwilderde blik in haar ogen en woeste lokken over het gelaat aan bij de voordeur van de chalet van Jorn.
Hij zat inmiddels weer achter zijn toetsenbord, slenterde naar de voordeur en stond oog in oog met Ilse, de vrouw die hem afgelopen nacht voor schut had gezet.
'Ik wil dat je het chalet direct verlaat. Ik betaal je de huur terug.’ sprak zij kortaf maar op krachtige en vooral dreigende toon. Zonder één woord verder te spreken draaide zij zich om en liep weg.
'Sorry!' kon Jorn nog net roepen, maar Ilse hoorde het niet meer.
De komende twee weken richtte Jorn zich volledig in afzondering op het manuscript en vergat de gebeurtenissen met Ilse, de romance, het strand en het feest in zijn chalet. Nauwelijks gunde hij zich tijd om te eten en de voor zijn levensonderhoud noodzakelijke boodschappen te doen. Een enkele pauze per dag permitteerde hij zichzelf.
Met zijn kijker tuurde hij door het raam over de 's Gravenbroekseplas en hield het apparaat een moment stil ter hoogte van een van de kleinste eilandjes.
'Ik word toch niet....? Dat is Ilse!' Hij drukte de kijker nog dichter tegen zijn ogen.
Hij rende naar buiten en ging met zijn tenen in het water staan, turend over de plas. Nóg verder naar voren.
Vast!
Hij hield de kijker nu doodstil stevig tegen zijn ogen gedrukt.
'Ik geloof het niet. Ik droom!'
'Kom dan! Ben je bang voor water?' riep Ilse in de richting van een man, spetterend met haar vlakke handen op het wateroppervlak.
'Echt niet! Ik duik er zó in!'
'Nou, kom dan wátje!'
Jorn zijn mond viel open en inmiddels stond hij tot aan zijn middel in het water. 'Dit wil ik niet missen,’ zijn stem klonk verbitterd.
'Is er iets meneer?' vroeg een nieuwsgierig kindje vanaf het strand. Jorn hoorde het niet.
'Kleed je uit!' riep Ilse, 'kom!'
'Naakt?’ riep de man.
'Nee, zonder kleren!' pestte Ilse en sloeg het water in zijn richting door met lange halen over de spiegel te strijken.
'Meneer, wat is er aan de hand?' vroeg het kind trekkend aan de broek van Jorn om zijn aandacht op te eisen.
Jorn maakte een geërgerde, afwijzende beweging met zijn middel en het jongetje viel pardoes met zijn snuit in het water.
'Niet doen!' riep Jorn.
'Ik doe toch niets!' zei het inmiddels opgekrabbelde kind.
'Ik bedoel jóú niet, manneke.’ De man op het eilandje kleedde zich uit en sprong.
'Kom hier!' riep Ilse.
'Kus me dan! Pak me dan!’ Ilse zwom met een bedreven slag een paar meter achteruit.
De hitsige man deed zichtbaar zijn best, maar miste de bedrevenheid om de plagende vrouw in te halen.
'Arrogante vlegel!' riep Jorn over het water en gooide de kijker van zich af.
Het kind raapte het met zand besmeurde ding op en waagde ook een poging. 'Mooie boten meneer, kijk!'
Jorn liep terug naar zijn woning.
'Een zware storm, windkracht tien, zal hedenmiddag over het westen van het land razen,’ kraakte het door de radio in de huiskamer. Jorn keek even afgeleid over zijn linkerschouder.
Inktzwarte wolken stapelden zich boven het natuur-gebied en de wind wakkerde aan. Snel draaide hij de zonwering naar binnen. Het strand was verlaten en geen schip durfde zich nog te vertonen. Een fanatieke surfer scheerde langs het chalet en zwaaide. De middag, de avond en de nacht zette in.
De weerman leek gelijk te krijgen en het nieuws herhaalde zich: 'Een orkaan zal het westen van het land over enkele uren naderen. Ieder verkeer wordt afgeraden hun reis voort te zetten en aangeraden de wegen te verlaten.’
Jorn keek bezorgd naar buiten en dacht aan Ilse. De wind sloeg regelmatig onder de dakpannen van het dak van zijn huis, wat een kletterend geluid veroorzaakte. Bootjes sloegen tegen de steiger en het koord van een vlaggenmast klapte ritmisch tegen de paal. Een onheilspellend gevoel overviel Jorn.
'Dit heb ik nog niet eerder meegemaakt,’ hij perste zijn voeten in de kaplaarzen. 'Te klein,’ mopperde hij.
De voordeur werd door een gigantische reus tegengehouden, zo leek het. Voorovergebogen liep hij zwoegend door de snijdende wind richting het huis van zijn geliefde Ilse.
Op enige afstand zag hij de voordeur van haar woning klapperen. Een onheilspellend gevoel overviel hem. De laatste meters rende hij.
'Ilse, Ilse waar zit je?'
Met zijn druipende laarsen stapte Jorn naar binnen; het licht brandde en een ketel water stond op een zacht pitje te fluiten. Behalve de wind die nou door het huis raasde wees niets in de woning op de aanwezigheid van haar. 'Dit klopt niet,’ dacht Jorn.
In de slaapkamer legde hij een vlakke hand op het warme hoofdkussen. 'Zij moet in de buurt zijn!' en Jorn keek paniekerig om zich heen.
Weer rende hij naar buiten.
'Hier!' riep een stem, 'hier ben ik!'
Het geluid werd grotendeels opgeslokt door het niets en niemand ontziende natuurgeweld.
In de jachthaven, op een van de steigers, zag Jorn een schim, gekleed in een regenpak, zwaaiende bewegingen in zijn richting maken.
'Ilse'
Zij was druk doende de losgeslagen lijnen waar de bootjes mee aan de steiger waren vastgezet opnieuw te knopen. Verschillende scheepjes waren losgeslagen en dreven nu stuurloos op de plas. Samen probeerden zij te redden wat te redden viel. Zo af en toe raakten hun natte lichamen elkaar tijdens het werken op de steiger. Jorn was daar blij om. Ilse reageerde niet en gaf geen enkel signaal van genegenheid richting hem.
Na een paar uur zwoegen leek de storm af te nemen en voorzichtig kon de schade, schade die er niet om loog, worden opgenomen. De duisternis gaf een vertekend beeld.
'Bedankt Jorn, bedankt dat je mij wilde helpen,’ zei Ilse met een vermoeide blik in haar ogen. Zij sloot de deur van haar woning en liet Jorn beduusd achter op de deurmat. 'Ik houd....,’ wilde hij nog zeggen, maar die welgemeende woorden kreeg hij niet meer over zijn lippen.
Hij droop teleurgesteld af en ging de schade aan zijn chalet opnemen. Die viel mee.
'Mijn laatste hoofdstuk gaat over jou, Ilse,’ meimerde hij en viel in een diepe slaap.
De volgende dag wandelde hij maar Gouda om bood-schappen te doen en een fax te sturen naar zijn uitgever. De woning van Ilse had aanzienlijk meer schade opgelopen ten gevolge van de storm. Zij drukte lichtjes tegen de voordeur van Jorn z'n woning om te vragen of hij een hamer te leen had. De deur draaide langzaam open en zij keek regelrecht in de huiskamer.
'Jorn, ben je thuis?' Ilse herhaalde die woorden, maar kreeg geen gehoor. Voor zij er notie van had stond zij binnen. Haar oog viel op het manuscript. Zonder na te denken ging zij zitten en Ilse las:
'Zij strafte hem voor zijn ontrouw, voor het niet beantwoorden van haar vurige liefde................’
Ilse las met de tranen in haar ogen:
'Hij zou binnen enkele dagen terugkeren naar Breda en realiseerde zich dat de mens zijn geluk zelf bepaalt en niet de omgeving waarin hij leeft ..........’
Lange tijd staarde zij naar het papier, naar de roman over een onmogelijke liefde. 'Het verhaal gaat over ons,’ fluisterde zij en de geur van de man waarvan zij zoveel wilde houden snoof zij met volle teugen op.
Ilse voelde een arm op haar schouder rusten, keek verschrikt omhoog en woorden schoten tekort.
'Jorn, sorry. Ik mag dit niet lezen,’ fluisterde zij en Jorn sloot zijn geliefde in de armen.
Zij kusten elkaar hartstochtelijk. 'Ik verlang naar jou, al zo lang, Jorn.’
'Ik verdien jou niet, liefste. Wat heb ik je aangedaan? Ik schaam mij voor mijn gedrag en.....'
'sssst,’ Ilse legde een vinger op de lippen van Jorn en remde zijn woordenvloed.
Zij streelde zijn gelaat zachtjes met de topjes van haar vingers en keek hem recht in de ogen aan. Een lange stilte volgde.
'In het najaar, Ilse. Dan is het hier rustig en dan wil ik je beter leren kennen, Ilse. Ik wil je beter leren kennen.’

Aantal keer bekeken: 4271
Waardering: 4.00 op 10
Geef een cijfer:

Verhalen

Wilt u een verhaaltje lezen uit één van de onderstaande categorieën? Klik dan gewoon op een categorie en u komt op de pagina met de verhalen van deze bepaalde categorie.

Verhalen posten

Hebt u zelf een verhaaltje geschreven? Of een onvergetelijke blunder tegengekomen, of iets anders. En je wilt er anderen mee amuseren, lezen? Met verhalenlezen.nl kan dat geen probleem zijn. Klik hier om een verhaal te posten!

Statistieken

Totaal verhalen: 5184
Totaal categorieën: 10
Totaal 167 bezoekers online